Jak co dzień usiadłam przy stole, gdzie czekała na mnie filiżanka kawy. Włączyłam komputer. Po chwili zakrztusiłam się pysznym płynem.
– Co się stało? – Zapytał Sherlock ubrany w różowy fartuszek, smażący naleśniki.
– No ja nie wierzę!
– W co?
– Kilka dni temu było ich trzystu a teraz jest czterystu!
– Czego?
– Obserwujących!
– To chyba dobrze.
– No tak… ale tak szybko?! Nie nadążam!
– Wczoraj kłócilaś się z Johnem że twoja strona jest lepsza niż jego blog, a teraz gdy w końcu masz aż cztery setki ludzi w swojej armii mówisz że nie nadążasz. – wywruciłam oczami.
– Ty tam cicho siedź i rób naleśniki.
Nie zdążylam nawet zrobić tego one shota, a tu już trzysta duszyczek.
Jak myślisz, wybaczą mi? – odpowiedziała mi cisza – No dobra, jednak się odzywaj.
– Jesteś zbyt egoistyczna i ogólnie zła. Nie zasługujesz na wybaczenie.
– Racja. – Upiłam łyk aromatycznej kawy. – Pewnie przyjdą tu z kosami i widłami, aby mnie posiekać.
– Nie zdziwiło by mnie to.
– Wezmę Cię jako żywą tarczę.
– Za bardzo mnie lubisz.
– Tak sądzisz?
– Tak. Właśnie tak sądzę.
– Zobaczymy Sherly. Jeszcze zobaczymy…

Witam liczącą już ponad 300 osób armię! Mam dla prawdopodobnie wielu ludzi szczęśliwą wiadomość, a mianowicie że w najbliższym czasie zabiorę się za „Little lies”.
Poza tym dla uczczenia tak wspaniałego zdarzenia, jakim jest 300 obserwujących, jeśli przyjmie się to pozytywnie mam zamiar zrobić… właściwie nie wiem co. Jakieś propozycje?