#Wyzwanie
Podmuch wiatru. Co?! Co się dzieje? Widzę przed sobą Wieżę Eiffla. Spałam na ławce? Gdzie Przemek?! Chyba pójdę do domu. Wstałam zachwiałam się i od razu usiadłam. Mroczki przed oczami. Znów zasnęłam.
– Halo? Halo! Panienko! – otworzyłam oczy, a przed sobą zobaczyłam starca ubranego w tanią kurtkę z dziurami. – Już się bałem, że coś Ci się stało. – uśmiechnął się.
– Przepraszam ale wie pan jak się tu znalazłam? – spytałam.
– Niestety nie lecz siedzę tu od 1 godziny. – zaśmiał się. – Tak w ogóle to jestem Mariusz. Tak wiem w tych czasach to chyba niezbyt modne.
– Ja… [T/I], miło poznać. – podałam mu rękę.
– Nie zawsze tak miło ktoś się do mnie zwraca… Częściej wolą rzucić we mnie jakimś przedmiotem i nazwać śmieciem. – posmutniał.
– Smutne. – nie wiedziałam co odpowiedzieć. Wydawał się miły.
– Gdzie moje maniery! Czy dobrze się czujesz? – zapytał z troską.
– Tak! – rozmawiałam z nim jeszcze 10 minut. Jest bezdomny, ma 50 lat i miał żonę ale ona zabrała cały majątek oraz dzieci. Pożegnałam się z nim i dałam 100 złotych, które nie zgubiłam (XD). Nie chciał przyjąć ale ja mam swoje sposoby. Odeszłam z lekko bolącą głową. Nie chciałam iść do mojego tymczasowego miejsca zamieszkania ale cóż. Weszłam na korytarz. Od progu przywitali mnie Stół (Pozdrawiam!) i Igor.
– [T/I]! Gdzie byłaś?! – zaczął Igor.
– Chcemy Cię przeprosić. – dodał Stuu.
– Więc… przepraszamy. – wypowiedzieli razem.
– Ćwiczyliśmy to 2 godziny! – zaśmiał się ale jego mina spoważniała.
– Jedziesz z nami? – zapytał Pędzel.
– Gdzie? – zapytałam zdziwiona.
– Przecież Przemek leży w szpitalu! – poinformował mnie Ajgor.
– Jak to?! – zdziwiłam się. Co mu się stało?
– Nie ma czasu! Jedźmy! – ruszyliśmy do auta. Przez całą drogę dopytywałam się o jego stan ale wiedzieli tyle samo ile ja.
– Państwa przyjaciel został potrącony przez samochód. – odrzekł lekarz. Zamarłam. Znów stracę przyjaciela przez samochód! Wszystko we mnie się zatrzymało. Upadłam oraz rozwaliłam krzesła.
– [T/I]! – słyszałam coraz bardziej cichszy głos.

– [T/I]? – spojrzałam przerażona w bok. REMEK!
– REMEK! – chciałam go przytulić. On jest duchem? Nie! To się dzieje w twojej wyobraźni! Opanuj się.
– [T/I], musisz zrobić coś jeszcze czego nie zrobiłem za życia… – spojrzał w dół. To wytwór twojej wyobraźni! Opanuj się kobieto! Wdech, wdech… – [T/I], proszę. – wbiłam w niego wzrok.
– … a więc… co… mam… zrobić? – to było trudne. Co mam powiedzieć po tych latach? Nadal o tobie pamiętam? Wykonuję coś dla Ciebie? Jestem z twoją siostrą dla Ciebie, choć chce ją zabić! CO?
– Przyjmij to spokojnie, a więc… zawsze chciałem zostać Youtuberem i czy byś to dla mnie zrobiła? Została Youtuberką? – znów wbiłam w niego wzrok. Być osobą, która wygłupia się w intrenecie.
– Remik… Ja się do tego nie nadaję! – wyobraziłam sobie siebie tańczącą przed kamerą. Nie!
– Proszę! Zrób to dla mnie! Jedyne czego oczekuje to, że się nie poddasz. Byłabyś wspaniała! Ludzie potrzebują takiej osoby jak ty. Chce aby ktoś w złym dniu się uśmiechnął…, tańczył bez powodu… , zaśmiał się do ekranu i chciał żyć… , zmotywowany szedł do życia oraz znalazł coś w życiu, co kocha. – jak po takiej wypowiedzi powiedzieć nie? Jak odmówić przyjacielowi po tylu latach? Zacząć coś czego nawet dokładnie nie we jak robić? Za dużo pytań! Ratunku!
– Dobrze. Zgadzam się. – uśmiechnęłam się lekko.
– Jak się cieszę! Wiesz mi nie pożałujesz! Kto jak kto ale ja się znam na ludziach! – zaśmialiśmy się. Jak za dawnych lat…
– Wiesz, że nadal o tobie pamiętam. – śmiałam się dalej.
– Wiem, moja paryska dziewczyno! – pomachał mi ręką.
– NIE! REMEK! ZOSTAŃ! REMIK! – krzyczałam najgłośniej jak potrafiłam

– [T/I]! Nie zostawiaj nas! – krzyczał Igor.
– REMEK! – otworzyłam oczy. Spojrzałam się na Adama i Ajgora. – Gadałam z Remikiem.
– Może ochłoń trochę. – podał mi szklankę wody.
– Gdzie Przemo? – spytałam się chłopaków.
– W sali operacyjnej. – odpowiedział siedzący koło mnie Adam.
– Justyna czeka pod salą ze Stuu. – odrzekł Igor.
– To idźmy do nich. – wstałam ze szpitalnego łóżka.
– No wiesz, leżysz na lekach uspokajających wiec ty zostań. – zaczął Adam.
– Ale ja się czuję dobrze. – powiedziałam wprost.
– Nie ruszaj się lepiej. – spojrzał z troską. – My z Igorem sprawdzimy co i jak ale ty zostań.
– Dobrze. – to było nie za szczere ale poszli. Co teraz robić? NUDY! Przeliteruję N-U-D-Y! Leżałam jeszcze z 5 minut ale kusiło mnie wyjście. Jedyne co słyszałam na korytarzu to płacz. Płacz moich przyjaciół. PRZEMEK!? Podeszłam bliżej.
– Niestety… Może chcą państwo coś na uspokojenie? – spytał lekarz. Zaczęłam płakać. Osunęłam się o zimie. Następny! Nie! To za szybko! Biegłam ile sił w nogach. Wywróciłam wiele osób. Jednak to nie miało dużego znaczenia w tym momencie. PRZEMEK! To przeze mnie! Mogłam nie iść pod tą zasraną Wieżę Eiffla! Jestem głupia! A może to on uratował mnie! Nie wiem! Chce zginąć jak oni! Potrącona przez samochód! Tak! To dobry pomysł! Tak! Tylko jak to się robi? W sensie zabija? Nigdy aż tak poważnie o tym nie myślałam. A teraz wszystko mi jedno. Nic się nie liczy. Kto za mną będzie płakał? Kto przyjdzie na mój pogrzeb? Nie! Nie!! NIE!!! Pędzący samochód! To dobra chwila! Teraz albo nigdy! Biegnę pod samochód niczym lew na swoją ofiarę. Pustka w głowie. Dzieli mnie już tylko metr. Jeden metr. Poczułam szarpnięcie. Ała! Padłam na chodnik! Kto mi przerwał zabijanie się! Może to cud! Spojrzałam na mojego „wybawcę”. To Janek! Youtuber, którego wszyscy znają z dzikich densów.
– Nic Ci nie jest? – spytał się i spojrzał się swoimi troskliwymi oczami na mnie.
– Nie… – wstałam z trawy.
– Ty, chciałaś odebrać sobie życie? – zapytał spokojnie.
– No… – nie wiedziałam co odpowiedzieć.
– Jak w ogóle Janek jestem i może przyjmiesz moje zaproszenie na kawę? – zaproponował.
– Hmm… Dobrze. – odpowiedziałam oraz razem weszliśmy do kawiarni. Była ona przytulna.
– Ale pięknie pachnie. – uśmiechnął się do mnie.
– Cudownie! – zaczęliśmy rozmawiać przy stoliku. Opowiedziałam mu o wszystkim. Nawet o Remiku. Uważnie mnie słuchał. Na koniec dodał:
– Ale pamiętaj jedno: „Nigdy nie jesteś sama’. Tego nauczył mnie wujek Ryszard (pozdrowienia dla kumatych) kiedy byliśmy na kempingu. To było cudowne uczucie. – zaśmiał się do siebie.
– Muszę już iść. – zauważyłam 40 nieodebranych połączeń od przyjaciół.
– To szkoda. – posmutniał.
– Nie martw się na pewno się jeszcze spotkamy. – posłałam mu uśmiech.
– To może Cię przynajmniej odprowadzę. – odrzekł.
– Nie trzeba. – odeszłam ze stolika.
– To pa. – pożegnał się.
– Pa. – odpowiedziałam cicho. Brnęłam przez chodniki do szpitala. Chciałam ostatni raz zobaczyć Przemka. To było głupie. Zabicie się? Janusz uświadomił mi, że nie warto się zabijać dla jednego incydentu. Ta osoba by chciała żebym żyła. Przynajmniej mam taką nadzieję. Dziś znów doznałam szoku. Zobaczyłam kogoś kogo nie powinnam widzieć. A raczej jego ciało.
– PRZEMEK!? TY ŻYJESZ?
– No… a czemu miałbym nie żyć? – zaśmiał się.
– Potrącił Cię samochód. – odrzekłam zdziwiona zaistniałą sytuacją.
– Kto Ci to powiedział? – spoważniał.
– Stuu i Igor. – zaczęłam kojarzyć fakty.
– Nie zostałem potrącony! Szedłem z Wiktorią do sklepu a ona kazała mi pójść do sklepu, na końcu miasta aby kupić chipsy. – wytłumaczył.
– Teraz już chyba wiem o co chodzi! – wkurzyłam się na Wiki.
– Ona poszła z jakimś chłopakiem o imieniu Przemek. – spojrzał na chodnik.
– TO JEGO POTRĄCONO! – wpadłam na pomysł.
– Dobra myśl! A on był już na sali operacyjnej więc nikt go nie zobaczył. – dodał. Szliśmy wkurzeni do szpitala. Jak można tak zrobić! O mało się nie zabiłam! Tylko jak to wszystko im wytłumaczyć… To będzie trudne.