Nie no, powiem Wam, że coś mnie zaraz trafi.
Jak już wspominałam mam biologię. Pani coś tam nam tłumaczy o komórkach, uważnie słuchałam, notowałam itd. Od razu zaznaczam że nie trzeba było mieć kamerek. I słuchajcie co ta pani odpi*rdoliła. Zadaje mi pytanie, na które nie znam odpowiedzi. Szukam więc odpowiedzi w podręczniku, ale nie mogę znaleźć. Już chciałam jej powiedzieć, że nie znam odpowiedzi, włączyłam mikrofon, a ta bezczelna kobieta wychodzi mi z tekstem "Aha, czyli Daphne (powiedziała moje prawdziwe imię) nie ma na lekcji". I to jeszcze z taką perfidną satysfakcją w głosie. To powiem Wam, że wkurzyłam się równo i po prostu wyszłam z lekcji. I tak nie było co na niej siedzieć, bo już mam wpisaną nieobecność. Ale to nie koniec. Moja mama akurat była w pokoju i jej to opowiadam, a ona do mnie mówi "Oj, bardzo mi się nie podoba twoje podejście do tych lekcji. ". Nosz myślałam, że w tamtym momencie poprostu je*nę na twarz. Wiem, nie powinnam wychodzić z lekcji, ale po prostu nie mogłam już słuchać tej pani. Ja na zdalnych lekcjach nie mam życia, nie potrafię się na nich odnaleźć. Godziny są inaczej niż normalnie w szkole, nauczyciele są nastawieni na to, że wszyscy uczniowie oszukują, rodzice w ogóle mają to głęboko w dvpie. Jeszcze powiem tak. W podstawówce NIGDY nie byłam doceniana. Zawsze w klasie miałam najwyższą średnią (nie chodzi o to że teraz się chwalę, stwierdzam po prostu fakty), zawsze zależało mi na nauce. Ale nauczyciele mieli takie 2 osoby, które zawsze uważali za najlepsze. Ja się źle z tym czułam, ale jakoś to znosiłam. Jak poszłam do liceum, to liczyłam, że tak nie będzie. I faktycznie tak nie jest. A jakaś baba od biologii, która nawet mnie nie zna, nic o mnie nie wie, śmie mi zarzucać, że nie ma mnie na lekcji. Mam z nią jedną godzinę w tygodniu, jeszcze dosyć dużo lekcji nam poprzepadało, więc na prawdę, wcale mnie nie zna. No ja proszę, co jest nie tak z nauczycielami? I co to jest w ogóle za postawa tej pani, że z góry zakłada, że wszyscy oszukują? Już chyba to mówiłam, nawet nie dostałam czasu, żeby się pożądnie namyślić zanim odpowiem. Co ja jestem, Hermiona Granger, żeby wszystko mieć w małym paluszku?!
Dobra, przepraszam Was za tą moją złość, ale znowu muszę się wygadać.
Trzymajcie się!

"- Cześć – Przywitał się.
– Hejka – Odpowiedziałam.
– Jak tam się czujesz? – Zapytał siadając na skraju łóżka. – Mogę tu siedzieć, prawda? – Spojrzał na mnie.
– Pewnie, nie przeszkadza mi to. – Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
– Ej, a nie boisz się, że to jakiś mój podstęp? – Zaciekawiony zadał mi kolejne pytanie.
– Nie.
– Ale skąd to możesz wiedzieć? – Zdziwił się.
– Po prostu to wiem. Gdybyś coś knuł, też bym to wiedziała. […] Bo ja po prostu czuję takie rzeczy. – Wyjaśniłam.
– Aaaa! – Kiwnął głową na znak zrozumienia. Zapadła chwilowa cisza.
– Czemu przyszedłeś? Przecież mnie nie lubisz. – Zauważyłam.
– Emm… Ja… Po prostu chciałem zobaczyć jak się masz. Kiedy usłyszałem, że zemdlałaś na lekcji, to sobie pomyślałem, że jeśli coś ci się stanie, nie będę miał się z kim kłócić.- Wyjaśnił lekko speszony."