@PolarniQ Cóż, moja historia z językami jest znacznie mniej poetycka
Angielski standardowo od przedszkola, aktualnie znam całkiem nieźle, pani nawet wystawiła mi 6 na koniec siódmej klasy, choć trochę naciągała. W praktycznym użyciu też se jakoś radzę, aczkolwiek nie błyszczę. W szóstej klasie doszedł niemiecki (generalnie plan był taki, żeby materiał z dwóch klas rozciągnąć na trzy, żebyśmy mieli więcej czasu na oswojenie się z językiem, powtarzanie, i ogólnie żebyśmy jednak po podstawówce potrafili cokolwiek powiedzieć po niemiecku, a nie na zasadzie zrealizowane. Zapomniane). Jest stosunkowo prosty, ale jeśli nie będę go kontynuował w liceum, to ostatecznie pewnie tylko jakieś podstawowe zwroty będę pamiętał.

No i chronologicznie drugi, ale najbardziej frustrujący hiszpański. Zaczęło się że przed czwartą klasą stwierdziłem se, że się go będę uczył bo tak. Pierwszy rok miałem zajęcia indywidualne (początkowo miały być grupowe ale z całej grupy tylko ja zostałem) z fajnym nauczycielem z Salwadoru i było git. Później nauczyciel się zmienił tak samo jak grupa. Generalnie zawsze uczyli mnie native speakerzy a w grupach byłem głównie z ludźmi którzy mają hiszpański w szkołach. Uczenie przez native speakerów wydaje się świetne, ale np. nie wszyscy mówili po polsku, co było dla mnie sporym problemem jak miałem 11 lat. Mam też wrażenie że uczyłem się kilku odmian języka, bo uczyli mnie goście z Peru, Salwadoru, Meksyku, chyba tylko jeden z Hiszpanii, laska chyba z Kolumbii… Generalnie miałem wielu nauczycieli, zmieniali mi się co rok, a czasami też w jego trakcie.
Teraz właśnie wróciłem z pierwszych w tym roku zajęć i mam takie matko boska, co mi strzeliło do głowy z tym hiszpańskim? (Dość częste u mnie). Generalnie mam wrażenie, że mega jałowa jest ta moja nauka, ale tak głupio się wycofać…