Robert Witold Makłowicz (ur. 12 sierpnia 1963 w Krakowie) – polski dziennikarz, krytyk kulinarny, pisarz, publicysta i podróżnik. Twórca i prowadzący cyklu programów kulinarnych Makłowicz w podróży.

Robert Makłowicz
Pełne imię i nazwisko
Robert Witold Makłowicz

Data i miejsce urodzenia
12 sierpnia 1963
Kraków

Zawód, zajęcie
dziennikarz, pisarz, publicysta, krytyk kulinarny

Miejsce zamieszkania
Kraków, półwysep Pelješac

Wyznanie
katolik obrządku ormiańskiego

Rodzice
Włodzimierz, Beata z domu Preiss

Małżeństwo
Agnieszka z d. Pogoda

Dzieci
Mikołaj, Ferdynand

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Węgierski Krzyż Zasługi (cywilny) Odznaka Zasługi I Klasy
Strona internetowa
Robert Makłowicz
Serwis
Youtube

Gatunek
program kulinarny, program podróżniczy

Lata aktywności
od 2020

Liczba wyświetleń
111 mln[potrzebny przypis]

Liczba obserwujących
0,6 mln

Język
polski

Strona internetowa

Robert Makłowicz na Malcie podczas zdjęć do programu TVP (2014)
Spis treści
Życiorys

Jest synem marynarza Włodzimierza Makłowicza i Beaty z domu Preiss. Ma młodszą siostrę Dominikę. Pochodzi z rodziny o korzeniach polskich, ukraińskich, ormiańskich, węgierskich i austriackich[1]. Ukończył V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W latach 1982–1989 studiował prawo, a następnie historię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Na przełomie 1989 i 1990 mieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie przez kilka miesięcy pracował jako robotnik w Kingston upon Thames[2]. Podczas pobytu na emigracji poznawał różne kuchnie świata, co po powrocie do Polski w 1990 skłoniło go do tego, by zostać krytykiem kulinarnym[2].

W 1993 został felietonistą „Gazety Wyborczej”. W 1998 został gospodarzem niedzielnego cyklu reportaży Podróże kulinarne Roberta Makłowicza na antenach Telewizji Polskiej[3][4]; w programie docierał do miejsc egzotycznych z całego świata[3][4]. W latach 2002–2005 współpracował z tygodnikiem „Wprost”, po czym nawiązał współpracę z czasopismem „Newsweek Polska”, ponadto pisał dla „Przekroju”; felietony i książki wielokrotnie pisał wspólnie z Piotrem Bikontem. W styczniu 2008 zakończył realizację Podróży kulinarnych… dla TVP. W miejsce tego cyklu nagrywał program Makłowicz w podróży, który w marcu 2008 pojawił się na antenie TVP2. Ponadto był przewodnikiem po świecie kulinarnym w pierwszych dwóch edycjach programu Bake Off – Ale ciacho![5]. 16 marca 2017 TVP zerwała współpracę z Makłowiczem[6]. Jesienią 2017 stacja Food Network wyemitowała trzy odcinki programu Makłowicz w drodze[7][8][9].

Jego wspomnienie o Marku Eminowiczu znalazło się w wydanej w 2009 książce, Lubię swoje wady. Marek Eminowicz w opowieściach na siedemdziesięciopięciolecie[10]. 20 października 2010 wydał książkę pt. Cafe Museum, za którą otrzymał Nagrodę Literacką Srebrny Kałamarz im. Hermenegildy Kociubińskiej[11].

W marcu 2020 uruchomił autorski kanał w serwisie YouTube, na którym publikuje filmy o tematyce kulinarnej i historycznej[12][13]. W latach 2020–2021 prowadził autorską audycję muzyczną Od Punk Rocka do Bartóka w internetowej rozgłośni newonce.radio[14][15].

W 2022 został ambasadorem Wrocławskiego Roku Dobrych Relacji, akcji mającej na celu zwrócenie uwagi na narastający problem samotności[16]. W marcu 2024 roku został powołany w skład Rady Muzeum Historycznego Miasta Krakowa[17]. W 2024 roku nagrał komunikaty głosowe o przebiegu trasy, emitowane w pojazdach Zarządu Transportu Publicznego w Krakowie[18].

Życie prywatne

Należy do Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego. W 1991 poślubił producentkę filmową, Agnieszkę Pogodę. Mają dwóch synów: Mikołaja (ur. 1992[19]) i Ferdynanda[20] (ur. 1996[21][22]).

Interesuje się historią, zwłaszcza dziejami Europy Środkowej, za czasów panowania dynastii Habsburgów[23]. Jego ulubionymi autorami są Joseph Roth i Andrzej Bobkowski[24].

Mieszka w Krakowie, posiada dom na półwyspie Pelješac w chorwackiej Dalmacji, gdzie spędza kilka miesięcy w roku[25].

Odniesienia w kulturze

Wypowiedzi Roberta Makłowicza stanowią źródło dla wielu dzieł kultury, głównie remiksów. Utwór twórcy I_W_O „Być jak Robert Makłowicz”[26] ukazał się w 2004 na płycie Piotra Kaczkowskiego Minimax.pl 2[27] oraz był notowany na Liście Przebojów Programu III, gdzie doszedł do miejsca 15.[28], utrzymując się w zestawieniu przez 15 tygodni[29].

Styl wypowiedzi Roberta Makłowicza, cytaty i zamieszczane przez niego filmiki stały się obiektem wielu popularnych memów internetowych i parodii[30][31]. Sam Makłowicz pozytywnie odnosi się do poświęconej mu twórczości internautów[32].

Upamiętnienie

Na cześć podróżnika jeden z gatunków niesporczaków nosi nazwę Mesobiotus maklowiczi[33][34].

Makłowicz podczas spotkania autorskiego (2017)
C.K. Kuchnia (1995)
Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce (2001; współautor z Piotrem Bikontem)
Zjeść Kraków. Przewodnik subiektywny (2001; współautor ze Stanisławem Mancewiczem)
Dialogi języka z podniebieniem (2003; współautor z Piotrem Bikontem)
Prosto z pipy (2003; współautor z Piotrem Bikontem, Ziemowitem Fałatem, Pawłem Plintą, Dariuszem Wojtałą)
Czy wierzyć platynowym blondynkom? Rzecz o restauracjach i nie tylko (2004)
Kalendarz znaleziony w brytfannie (2005; rysunki wykonał Andrzej Zaręba)[35]
Podróże kulinarne Roberta Makłowicza. Smak Węgier (Wydawnictwo Znak, Kraków 2006)
Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007; współautor z Piotrem Bikontem)
Fuzja Smaków. Podróże kulinarne Roberta Makłowicza (Wydawnictwo Znak, Kraków 2007)
Cafe Museum (Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010)
C.K. Kuchnia wydanie odświeżone (2015)[36]
Dalmacja. Książka kucharska (2016)[37]
Filmografia

Aktor

2008: Lejdis jako strażnik mniejszy[38]
2008: Kup teraz jako profesor[38]
2024: Gąska (odc.4) jako on sam
Dubbing

2004: 7 krasnoludków – historia prawdziwa jako Knedel
2014: Mami Fatale jako narrator
2023: Asteriks i Obeliks: Imperium Smoka jako narrator[39]
2024: Smok Diplodok jako Wąż
Nagrody i odznaczenia

Odznaczenia

2004: Srebrny Krzyż Zasługi[40]
2021: Złoty Krzyż Zasługi (Węgry)[41][42]
2024: Złota Odznaka Zasługi (Austria)[43][44]
Nagrody

2004: Wiktor
2004: Złoty Chmiel
2004: Oskar Kulinarny
2005: Oskar Kulinarny
2011: Nagroda Literacka Srebrny Kałamarz im. Hermenegildy Kociubińskiej za Cafe Museum

Pod moim domem są agenci federalni