Moje życie nigdy nie było fajne i szczęśliwe, szczególnie kiedy straciło się siostre bliźniaczke i rodziców w wypadku samochodowym a ja jeszcze nie mogę się obudzić ze śpiączki, już dwa lata.
Cały czas siedzę przy moim cielę i patrze się na nie bez uczuć, nie wiem co mam zrobić aby się obudzić, tylko tego chce, mam chłopaka, który mnie kocha a ja jego. Przyjaciółkę.
Tego dnia siedziałam (jak zwykle na krześle) i patrzyłam się tępo w moje ciało. Nagle poczułam coś. Coś co mówiło mi abym weszła do swojego ciała ale zanim to zrobiłam coś dziwnego się stało.

-Gdzie jedziemy? Mamo, no odpowiedz mi- Jęczałam rodzicom jak jechali przez drogę i coś mama szepnęła do taty jednak ta na mnie nawet nie spojrzała tylko się dziwnie uśmiechnęła.
-Mamo!- Krzyknęła Margo, mlja siostra bliźniaczka.
Rodzice nadal udawali, że nas nie słyszą.
Nagle tata się odwrócił bardzo szybko aby nam coś powiedzieć, jednak nie zdążył.
-Kochanie! Uważaj! Auto!- Krzyknęła rodzicielka a ojciec szybko się odwrócił, jednak nie zdążył zareagować.
Jedynie co usłyszałam i poczułam to ogromny ból w okolicach nóg i krzyki rodziców i Margo. Dalej tylko ciemność.

Spojrzałam się na swoje „martwe” ciało i powoli zbliżyłam swoją twarz do swojej twarzy. Pzysunęłam się bliżej, aż nie weszłam w ciało.
Poczułam ukłuciew okolicach serca i ból w nogach.
Otworzyłam oczy, jednak od razu tego pożałowałam ponieważ było bardzo jasno i moje powieki od razu się zamknęły. Znowu ta znienawidzona przeze mnie ciemność.
„Marcus POV”
Usłszałem od lekarzy, że Martina się obudziła. Byłem mega szczęśliwy, mama starała sięo bycie jej prawnym opiekunem i rzeczywiście tak się stało. Chciałem wejść na sale operacyjną ale mi nie pozwolili. Czekałem ze zdenerwowaniem przy drzwiach od sali.
Chodziłem w kółko, coraz bardziej tracąc nadzieje, kiedy nie przyszedł do mnie lekarz, no nie do mnie ale do mojej mamy, która także czekała.
-Pani jest prawnym opiekunem?- Spytał się.
-Tak- Odpowiedziała moja mama.
-Dziewczyne udało się uratować. Po dwóch latach.
Byłem mega szczęśliwy weszłem do sali a tam ukazała się mi postać, którąodwedzałem codziennie przez dwa lata.
Miała otwarte oczy i się mi przyglądała z uśmiechem.
Podeszłem do niej i złapałem dłonią jej blady ale ciepły policzek.
-Kocham cię, skarbie.
Pocałowałem ją namiętnie, a ona oddała pocałunek. Tak bardzo ją kocham…💖💖💖
KONIEC!!!
Mam nadzieje, żę się podobało i przepraszam, jeżeli są jakieś błędy. Kocham cię (po przyjacielsku) 💖💖💖