Bonjour à tous mes bisous,

Ostatnie dni naprawdę napełniły mnie radością z pójścia do szkoły. Choć wczoraj musiałam czekać dwie godziny na zajęcia, nie zmarnowałam tego czasu. Zamiast narzekać, spędziłam go na graniu w siatkówkę z Jankiem i Przemkiem. Zaskoczyłam się, bo naprawdę dobrze mi szło – szczególnie w grze drużynowej. Może serwy nie były zbytnio dobre, ale cała reszta naprawdę na plus. Nigdy nie sądziłam, że na wfie będę czuć się aż tak pewnie!

Chciałam także podzielić się z wami moimi przemyśleniami o relacjach w szkole. Z siostrą bliźniaczką zawsze czuję się mniej samotna, bo mamy siebie, ale przez jakiś czas mimo tego czułam się no, może nie osamotniona, ale odizolowana od innych. Szczególnie przez wrzesień, kiedy wieczorami miałam momenty zwątpienia. Przeżywałam to, tęskniłam za starą klasą, którą zostawiłam za sobą, a nowa szkoła wydawała się czymś zupełnie obcym. To był trudny okres – mimo że na początku było okej, to dopiero w październiku zaczęłam dostrzegać, jak wiele zmieniło się na lepsze. Zrozumiałam, że nie ma po co tęsknić. Choć wspomnienia z podstawówki mają dla mnie szczególne znaczenie, codzienność w szkole średniej jest dużo bardziej ekscytująca. Jestem pełna energii i gotowa na to, co przyniesie każdy nowy dzień. W wakacje płakałam, ale teraz mam mnóstwo cudownych wspomnień – od prób do balu, po samego balu, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

Jeśli chodzi o moją wenę, to ostatnio naprawdę nie mam żadnych granic. Pomogłam przy zmianie profilu @mussette na @Auralis, co okazało się świetną decyzją, napisałam trzy nowe wiersze, a także około 1700 słów w "Historiach Dla Gwiazd". Do końca miesiąca czeka mnie jeszcze około 8000 słów do napisania, ale mam ogromną motywację i energię, żeby to zrobić.

Miałam pisać zgodnie z ustalonym planem wydarzeń, ale dosłownie mam pomysł na akcję, która skomplikuje mi wyjście do tamtych następnych wydarzeń i może trochę za szybko się akcja dzieje, no ale nie mogę przecież nie dać kłótni, która jest w zasadzie trochę plot twistem, ale też problem tkwi w dwóch bohaterach, a nie chcę stworzyć konfliktu między Astrid i dwoma bohaterami w jednym rozdziale, po za tym emocje Astrid nie są moim zdaniem takie transparentne. Czuje za dużo i częściej zmienia zdanie dosłownie w kilka sekund. Dlatego mam jeszcze dużo poprawek zanim zacznę to gdziekolwiek publikować.

Piszcie mi co tam u was, jak tam w szkole! Czekam na wasze odpowiedzi, a szczególnie nurtuje mnie pytanie do osób, które są "pisarzami" – Też nie umiecie pożegnać się ze swoją historią i zamiast ją publikować to ciągle chcecie ją udoskonalać?

Bonne journée mes chéris🪞✨🎀
Bisous et câlins💋

Pragnę miłości, która będzie czymś więcej niż tylko uczuciem – będzie domem, miejscem, do którego wracam z uśmiechem i spokojem w sercu. Marzę o kimś, kto pokocha mnie za to, kim jestem, i za to, kim dopiero mogę się stać. O osobie, która będzie chciała mnie słuchać, nawet gdy moje słowa będą błądzić między chaosem a głupotą, i która odnajdzie w tym wszystkim sens, bo to ja.

Chciałabym, aby każda wiadomość ode mnie wywoływała u niej ten ciepły, nieświadomy uśmiech, jakby w jej sercu rozbłyskała iskra radości. Aby patrzyła na mnie z czułością i widziała w moich oczach nie tylko odbicie siebie, ale i wsparcie, którego potrzebuje. Żebyśmy razem tworzyli świat, w którym oboje jesteśmy fundamentem i schronieniem – cząstkami siebie nawzajem.

Chciałabym miłości, która przyjmie mnie z moimi lękami i marzeniami, z moimi cichymi chwilami i głośnymi wybuchami śmiechu. Takiej, która będzie czuła moją obecność, nawet gdy mnie nie ma, i która zrozumie, że nie zawsze musimy mówić, by się rozumieć.

Nie szukam kogoś idealnego. Szukam kogoś, kto spojrzy na mnie i pomyśli: to wystarczy, bo to jest moje wszystko.