Nie. Nie, nie, nie.
Pisałam ci wiele razy, że jesteś absolutnie genialna i bardzo utalentowana. Zakochałam się w twojej serii „The First”, ale… To co teraz stworzyłaś… To opowiadanie jest tak niesamowicie głębokie i wartościowe, że po prostu nie mogę opisać tego słowami. zostawiając ten wpis czuję się jak jakaś totalna analfabetka, jest tak mdły i bez wyrazu… Nijak ma się do twojego arcydzieła. Naprawdę, to jest arcydzieło. Piszesz w sposób, który według mnie przerasta wielu, dorosłych, artystów bo długich latach nauki. Bo właśnie. Według mnie do grona artystów zalicza się nie tylko malarzy i ludzi tego pokroju. Nie. Nie tylko muzyków. Ale także pisarzy. Chciałabym się jakoś odnieść do tego wiersza na końcu… Ale nie jestem w stanie opisać ogromnej burzy emocji, które we mnie wywołał.
Kocham tą stronę, bo mogę czytać na niej cudowne opowiadania… Ale ty… Mówię teraz naprawdę poważnie i byłabym w tym momencie poprosić cię abyś rozważyła to co zaraz przeczytasz;
Według mnie, naprawdę się marnujesz. Masz ogromny, niewyobrażalny potencjał. Powinnaś zacząć się w tym kierunku rozwijać. Co tam, pomyślisz sobie, słyszysz to od jakiejś tam czternastolatki… Masz rację, jestem nikim. Ale mimo to potrafię dostrzec kiedy ktoś ma ewidentny i niewyobrażalnie wielki talent.
Zachwycam się nad wieloma opowiadaniami różnych ludzi na tej stronie. Zostawiam im wpisy. Zawsze robię to absolutnie szczerze. Ale teraz, po twoim opowiadaniu, wszystko inne blaknie… Zostaje przyćmione… Naprawdę, rozwijaj się w pisaniu, a kiedyś będzie dla mnie zaszczytem, kiedy wezmę do ręki tomik twoich wierszy, czy tez powieść twojego autorstwa.
PS; Przemyśl to proszę. Zrozumiem, jeśli nie odpowiesz na ten wpis.