,,Każdy mój ruch był słyszalny, dlatego musiałam uważać. Kiedy w końcu udało mi się przytargać krzeło, opadłam na nie tak wyraziście, że aż dziwiłam się czemuż to nie ma huku. Z precyzją otworzyłam książkę, śmiejąc się przy tym, jakbym działała jako seryjny morderca. Po rozdziale otworzyłam okno- starałam się być rówie ostrożna co do tej czynność, lecz uda przyklejały mi się do siedziska wyraźnie odmawiając współpracy. Pięknie było poczuć zapach ranka, usłyszeć śpiew ptaków. Przewrócić się na plecy z uśmiechem, że wstał już nowy dzień. Cudownie było przenieść się do nowego świata. I być- niełyszalną”.

Bezsensowna poezja