Surprise.
Wróciłam tylko na tę krótką chwilę. Dokończenie opowiadania o przeszłości Natashy, którą sobie wymyśliłam zbyt długo chodziło mi po głowie. Od początku wiedziałam, jakie zakończenie planuję dla tej historii, chciałam więc je w końcu napisać. Ot, by nie zostawiać czytelników w zawieszeniu.
To prawda, trochę się spieszyłam, więc jakość zapewne jest gorsza w porównaniu do poprzednich części. Ale po prostu czułam tą przeklętą potrzebę dokończenia tego opowiadania, więc oto i jest. Ostatnia, 7 część o Red Roomie.
–
–
–
–
Dla tych, którzy już przeczytali – co wydarzyło się potem? Wszystko, co znane jest z komiksów, filmów, jak kto woli. Natasha żyje sobie dalej, nikomu nie mówi o tym, co się działo w trakcie jej życia w Red Roomie, pamięta te wszystkie wydarzenia i osoby, ale zostawia tą wiedzę dla siebie. I z nią żyje, tak po prostu.

Żałuję tylko, że nie miałam na tyle czasu i chęci, by bardziej rozpisać relację Irina-Natasha, bo miałam znaczniewiększe plany. Tak, „niebezpieczna relacja” o której mowa w opisie opowiadania miała faktycznie być bazowana na miłości, miały być sobie aż zbyt bliskie. Tyle wydarzeń, które miały powoli budować to napięcie, eh, nie udało mi się. Nie wyszło. Może to i lepiej, bo jeszcze wyszłoby to w moim wydaniu karykaturalnie?…

Dziękuję za uwagę.

Tak dla informacji, byście nie myśleli, że utopiłam się/ktoś mnie zadusił/zasztyletował et cetera.

Trochę czasu minęło, odkąd coś opublikowałam, ale brak czasu daje się we znaki. Postaram się jakoś na dniach napisać może kolejny Red Room, bo jego nie było już naprawdę długo.