„ — Tęskniłem za tobą… — szepnąłem, wyciągając dłoń by dotknąć jej policzka, ona jednak się cofnęła. Do oczu napłynęły mi łzy, które już od dawna tłumiłem. — Proszę… Popatrz chociaż na mnie… Tak strasznie za tobą tęsknię… Bądź ze mną… Za każdym razem…kiedy chodziłem po Evans Residence…kiedy cię wspominałem… Czułem twój piękny zapach, twoje usta na moich…kiciu… Za każdym razem ogarniało mnie to uczucie… szczęścia i miłości… Yhym…
— Dlatego znalazłeś sobie inne szczęście. — powiedziała drżącym głosem i wskazała na mojego synka, który urodził się dokładnie 11 miesięcy, po tym jak ją zostawiłem.
— Kiciu… Ja…kocham cię… tęsknię…
— To za mało. Dałeś innej kobiecie swoje nazwisko, gdy to ja je nosiłam. Ja, George, ja. Rozwiodłeś nas bez mojej zgody. Po swojej śmierci. — mówiła, a to tak bardzo bolało. Dlaczego? Bo była to prawda.
— Kocham ciebie… — powiedziałem cicho, a mój synek objął moją nogę.
— Tata…? — zapytał.
Po policzkach mojej ukochanej popłynęły łzy. Podniosłem chłopca, a potem go przytuliłem i popełniłem kolejny wielki błąd. Opuściłem głowę i odeszedłem. A ona mi na to pozwoliła.“