Przy pomocy wpisów możesz zadać autorowi pytanie, pochwalić go, poprosić o pomoc, a
przede wszystkim utrzymywać z nimi bliższy kontakt. Pamiętaj o zachowaniu kultury,
jesteś gościem :) *Jeśli chcesz odpisać konkretnej osobie, użyj funkcji
" Odpowiedz" - osoba ta dostanie powiadomienie*
×
Y...e
Chomiki[2] (Cricetinae) – podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetinae).
Do rodziny chomikowatych zalicza się blisko 300 gatunków zwierząt. Chomiki właściwe są bliskimi krewnymi norników i szczura piżmowego. Zewnętrznie nie są zbytnio podobne do swych krewniaków. Zwierzęta bardziej podobne do chomików takie jak: mysz domowa, myszarka leśna, suwak i inne myszowate są bardzo dalekimi krewnymi chomików. Z licznej grupy chomików tylko niektóre gatunki można uznać za zwierzęta domowe. Należą do nich chomiczek syryjski, chomicznik Roborowskiego, chomik chiński, chomicznik dżungarski i chomicznik zabajkalski. Hodowane w domach chomiki mają swych krewnych żyjących na wolności.
Spis treści
1 Główne cechy budowy anatomicznej
2 Żywienie
3 Podział chomików
3.1 Duże chomiki
3.2 Chomiki średniej wielkości
3.3 Chomiki karłowate
4 Systematyka
5 Przypisy
Główne cechy budowy anatomicznej
Wzór zębowy I C P M
16 = 1 0 0 3
1 0 0 3
Chomiki posiadają 16 zębów[3]. 2 siekacze i 6 trzonowców rozstawione na dole i na górze. Siekacze nie posiadają korzenia, dlatego rosną przez całe życie chomika. Zwierzę może je ścierać, jedząc twardy pokarm. Tuż przy obu stronach warg znajdują się pojemne worki policzkowe. Są tak duże, że po napełnieniu przekraczają podwojony obwód głowy. Służą do transportu pożywienia. Zwierzę opróżnia je pocierając je przednimi kończynami. Żołądek chomika składa się z dwóch komór. W pierwszej komorze następuje wstępne trawienie, natomiast w głównej komorze pokarm przechodzi ostateczne trawienie.
Żywienie
Podstawowym pokarmem jest specjalistyczna mieszanka dla gryzoni. Jako dodatek żywieniowy podaje się:
Nasiona – pszenica, owies, kukurydza, jęczmień, len, sorgo, proso oraz pestki słonecznika i dyni (dwa ostatnie w małych ilościach, ze względu na dużą ilość tłuszczu).
Warzywa – marchew, buraki, rzepa, brokuł, endywia, szpinak, ogórek, słodka papryka, pomidor, liście kalafiora, pietruszka.
Owoce – jabłko, gruszka, winogrona, arbuz, maliny, truskawki, banany.
Zioła – krwawnik pospolity, gwiazdnica pospolita, starzec zwyczajny, koniczyna, mniszek pospolity, tasznik pospolity, koper, liście maliny.
Inne – rodzynki, gotowane jajko (białko), ser biały, ryby (gotowane bez soli), krewetki.
Owady – chomiki też bardzo chętnie jedzą larwy mącznika. Należy im podawać 3-4 owady tygodniowo, żeby uzupełnić potrzebne białko.
Nie wolno chomików karmić: kruchą sałatą, cebulą, fasolą, owocami pestkowymi, solonymi orzeszkami i słodyczami oraz owocami cytrusowymi.
Do ścierania zębów poza twardym pokarmem mogą służyć gałązki z drzew owocowych (jabłoni czy gruszy) oraz gałązki orzecha włoskiego.
Podział chomików
Chomiki dzieli się według wielkości na:
duże
średnie
małe (karłowate)
Duże chomiki
Jedynym przedstawicielem dużego chomika w Europie i Azji jest, występujący również w Polsce, chomik europejski (Cricetus cricetus). Ma wielkość świnki morskiej, ze względu na specyficzny tryb życia nie nadaje się zupełnie do trzymania w domu.
Chomiki średniej wielkości
Do tej grupy chomików zaliczany jest chomiczek syryjski (Mesocricetus auratus). Kwestia czy rumuński chomik (Mesocricetus newtoni) o czarnej sierści na brzuchu jest odrębnym gatunkiem, czy tylko północnym podgatunkiem chomiczka syryjskiego nie została do końca rozstrzygnięta. Te dwie formy dają niepłodne potomstwo[4].
Chomiki karłowate
Chomiczak szary (Cricetulus migratorius) również pochodzi z Europy. Do tego samego rodzaju (mimo że zamieszkuje Azję) zalicza się chińskiego chomika pręgowanego (Cricetulus griseus). Niektóre chomiki zaliczane są do grupy karłowatych tylko ze względu na anatomię, gdyż posiadają pokaźne rozmiary. Największy z nich to chomik koreański (Tscherskia triton), podobny do szczura z powodu bardzo długiego ogona. Calomyscus bailwardi do złudzenia przypomina mysz. Jednak Tscherskia triton, Calomyscus bailwardi oraz zaliczany do karłowatych niewielki chomik Eversmanna (Allocricetulus eversmanni) bardzo rzadko sprowadzane są do Europy. Coraz częściej w handlu spotykane są krótkoogonowe chomiki karłowate. Chodzi tu przede wszystkim o chomika dżungarskiego (Phodopus sungorus), nazywanego też syberyjskim. Klasyfikowany wcześniej jako jego podgatunek karłowaty chomicznik zabajkalski (Phodopus campbelli) jest już uznawany za odrębny gatunek[5]. Najmniejszym przedstawicielem karłowatych chomików jest chomik Roborowskiego (Phodopus roborovskii). Jest on także najmniejszy spośród wszystkich chomików.
Systematyka
Do podrodziny chomików należą następujące rodzaje[2][6]:
Allocricetulus – chomiec
Cansumys – jedynym przedstawicielem jest Cansumys canus – lasochomik chiński
Cricetulus – chomiczak
Cricetus – jedynym przedstawicielem jest Cricetus cricetus – chomik europejski
Mesocricetus – chomiczek
Phodopus – chomicznik
Y...e
Prezerwatywa (anglicyzm kondom) – mechaniczny środek antykoncepcyjny.
Prezerwatywa może być stosowana przez:
mężczyzn – zakłada się ją na penisa w stanie erekcji bezpośrednio przed stosunkiem płciowym (wskaźnik Pearla dla prezerwatywy męskiej to od 2 do 15[1]);
kobiety – tzw. kobiecy kondom – podobna do prezerwatywy dla mężczyzn, długości około 17 cm. Oba końce ma zakończone pierścieniami. Pierścień wejściowy zapobiegający wpadaniu do pochwy ma średnicę około 7 cm. Drugi pierścień ma na celu umiejscowienie prezerwatywy w pochwie posiada zakończenie o średnicy około 6 cm (wskaźnik Pearla dla prezerwatywy kobiecej to od 5 do 21[1]).
Prezerwatywa zmniejsza prawdopodobieństwo zakażenia się chorobami przenoszonymi drogą płciową (np.: kiłą, rzeżączką, czy zakażeniem się wirusem: HIV, HBV oraz HCV). Jednak tylko częściowo zmniejsza prawdopodobieństwo zakażenia się wirusem HPV.
Skuteczność prezerwatywy w zapobieganiu przenoszenia wirusa HIV podczas stosunków heteroseksualnych oceniana jest na 80-95%[1][2][3]. Jak zaznacza WHO: „To oznacza, że używanie prezerwatyw chroni przed 80% do 95% zakażeń wirusem HIV, które pojawiłyby się, gdyby prezerwatywy nie zostałyby użyte (nie znaczy to, że 5% do 20% użytkowników prezerwatyw zakazi się HIV)”[1].
Historia prezerwatywy
Prezerwatywy są jednym z najstarszych znanych sposobów antykoncepcyjnych. Dawniej wytwarzane były z jelit zwierzęcych, dzisiaj produkuje się je z lateksu (rzadziej z silikonu). Egipcjanie używali prezerwatyw w roku 1350 p.n.e. jako ozdobnych[potrzebny przypis] osłonek na penisy. Prezerwatywa stała się popularną ochroną przed niechcianą ciążą w XVIII wieku. Breve papieskie z 1826 r. będące stanowiskiem Kościoła katolickiego oceniało prezerwatywę negatywnie i potępiało jej stosowanie[4]. Pierwsza prezerwatywa lateksowa została wyprodukowana w 1912 roku przez Juliusa Fromma.
Zakładanie prezerwatywy
Zakładanie prezerwatywy
Założona prezerwatywa naciągnięta jest na całą długość penisa, natomiast na jej końcu zwykle znajduje się wypustka, która wypełni się nasieniem w czasie wytrysku, w trakcie stosunku płciowego. Dzięki temu plemniki znajdujące się w nasieniu nie dostaną się do pochwy partnerki.
Wady i zalety
W dzisiejszych czasach prezerwatywa, oprócz swych podstawowych funkcji, ma za zadanie urozmaicenie życia seksualnego. Producenci prześcigają się w pomysłach – powstały prezerwatywy smakowe (przeznaczone do fellatio), kolorowe, z różnego rodzaju wypustkami (mającymi zwiększyć doznania partnerki/partnera). Do wielu także dodaje się specjalne środki nawilżające, plemnikobójcze lub opóźniające wytrysk (dla mężczyzn z tendencją do przedwczesnego orgazmu).
Zaletami prezerwatyw jest także dostępność (niepotrzebna jest recepta) i możliwość natychmiastowego użycia bez skomplikowanych zabiegów.
Za wady metody można uznać skuteczność zależną od staranności używania, możliwość wystąpienia uczulenia na lateks, podrażnienia ścianek pochwy oraz obniżenie doznań seksualnych.
Używanie ich, podobnie jak innych środków zapobiegania zapłodnieniu, spotyka się z krytyką ze strony niektórych wyznań religijnych.