Hej wszystkim koniczynkom, a raczej tym, które to czytają (jak się spodziewam jest was niewiele)🍀🍀🍀
Zdaję sobie sprawę, że prawie już nie piszę opowiadań… Wiem o tym i mega mnie to wkurza. Zapytacie, więc dlaczego po prostu czegoś nie napiszesz?
Bo nie umiem się skupić na kilku rzeczach na raz. Jakiś czas temu, jeszcze miałam nadzieję, walczyłam o swoje szczęście, ale nie dziś. Teraz chcę tylko przeżyć, a potem (za jakieś trzy lata…) będę starać się wyjść z tego dołu, w którym k*rwa jestem. Do tego wszystkiego nie mam telefonu, bo… W sumie to ja nawet nie wiem, dlaczego mi go starzy zabrali. Do tego te koszmary…
No, w każdym razie w przyszłym tygodniu idę tylko dwa dni do szkoły, więc postaram się wtedy napisać kilka części obu serii.
Bardzo WAS kocham moje koniczynki🍀🍀💚

Hej koniczynki🍀🍀🍀
Długo się nie odzywałam, wiem. Z opowiadaniami też jakoś krucho, to też wiem. Nie chcę się tłumaczyć nauką, choć mam jej mnóstwo. Ja po prostu nie mam siły. Wszystko mnie męczy. Przepłakałam ostatnie trzy noce, a potem w szkole muszę udawać idealną i wesołą dziewczynę. Tak się nie da żyć. Do tego wszystkiego humor psuje mi fakt, że nie mogę jechać na koncert. No coż…
Najgorzej jest, gdy przypominam sobie, że nie mogę spełniać marzeń i robić tego co kocham. To straszne, gdy najbliższa ci osoba zakazuje ci wykonywania pasji. Czuję się jak w klatce.

Jeszcze dzisiaj dodam „Jedna z miliona”, a jutro „When we were young…”🍀

Miłego wieczoru kochani.