Nie wiem, czy naprawdę będę na recovery, czy to się uda, jednak w głębi duszy uważam, że minimalnie. Mam zdiagnozowaną an0reksję oraz epizody bulimiczne (niediagnozowane, ale występowały u mnie nagminnie, np. raz na tydzień) chcę z tego wyjść, ale nadal się boję. Nie mówiłam tego nikomu prócz rodziny i psychiatry, ale schudłam 2kg od marca. To niezbyt dobrze dla mojego ogólnego stanu. Od razu mówię tylko, że takie wpisy będą się teraz pojawiać tutaj częściej, bo przechodzę taki czas i nie będę was okłamywać. Jeszcze wczoraj byłam załamana, nie chciałam zostawiać mojej choroby, uważałam bardzo głęboko, że jest częścią mnie, którą jeżeli stracę, nie będę już sobą i nie będę widziała sensu życia. Na szczęście dziś już jest trochę lepiej, chociaż nie mówię, że dobrze. To jeszcze nie jest recovery, teraz jest czas, żeby to wszystko poukładać sobie w głowie i się do tego przygotować, stopniowo zwiększać porcję i kalorie. I po prostu dojść do tego żeby pierwszą liczbą na wadze było 5. Bo przy 177cm wzrostu tak powinno być.