Szłam w kierunku zamku, gdzie przesiadywał mój przyjaciel, wyprawił dziś ucztę na moją cześć, nie codziennie się kończy 16 lat co nie? Jak szłam zobaczyłam pewną parę siedzącą na gorącym od słońca piasku, przytulali się, wyglądali na szczęśliwą rodzinę , której ja nie miałam.Oni popatrzyli w moją stronę jakby spodziewali się mnie w tym miejscu o tej konkretnej godzinie.Powstali i otrzepali się z drobinek piasku, skierowali się w moją stronę.Podeszli do mnie uśmiechnięci od ucha do ucha-Witaj Lauro-powiedział mężczyzna, nie zdziwiło mnie to że zna moje imię, połowa wyspy zna mnie a cała moje imię. -Dzień dobry panu-powiedziałam z takim samym uśmiechem jak para-Mów mi William .-przedstawił się mężczyzna podając mi rękę, chwyciłam ją na znak powitanie.Przez chwile nikt nie wiedział co powiedzieć, ale w końcu odezwał się William(wiem że ojciec Kaspiana miał na imię Kaspian IX, ale będzie mi tak łatwiej pisać)-Mogę cie o coś prosić? -zapytał przerywając tą nie zręczną ciszę – Oczywiście – odpowiedziałam uśmiechnięta-Jeśli kiedyś będziesz wybierać się do Narni,i byś przypadkiem spotkała naszego syna, Kaspian, przekazała byś mu że jesteśmy z niego dumni i że jest dzielny, i że kochamy go najmocniej na świecie? -zapytał z nadzieją, nie umiałam u odmówić, patrzył na mnie tym wzrokiem….-Jeśli spotkam go to na pewno powiem mu to-powiedziałam-A teraz muszę was przeprosić, śpiesze się do zamku-przeprosiłam ich z grzecznością i pognałam na ucztę wyprawianą na moją cześć. Koniec Wspomnienia.
Jak myślicie,jakie to opowiadanie?Piszcie czy wam się podoba ten fragment❤❤❤