★Poranny Wpisik★

𝓗𝓸𝓵𝓪 𝓜𝓲𝓼𝓲𝓮

『Wczoraj odstawiłam niezłą szopkę tu…』

『Nie martwcie się o mnie tak. Nie zrobiłam sobie nic groźnego, oprócz jednej kreski.』

『Co tam u was??』

𝓓𝓸 𝔃𝓸𝓫𝓪𝓬𝔃𝓮𝓷𝓲𝓪

Dzień dobry,
To wpis, którego nie musicie czytać. Jest mi to obojętne.

Ostatnio na tej stronie pojawia się coraz więcej hejterów i osób, którym wszystko nie pasuje. Założyłam tu konto z myślą o pomaganiu ludziom i sobie. Szczerze mówiąc, to chyba nie podejrzewałam, że tyle tu osiągnę i, że w ogóle będę pisać opowiadania. Oczywiście, pierwsze były do du.py, heh. Osoby, które trochę lepiej mnie znają wiedzą, że jestem bardzo wrażliwą dziewczyną, zdarzy palnąć mi się coś głupiego, ale raczej potrafię poważnie podejść do każdej sprawy.

Świetnie bawiłam się na tej stronie, do czasu.
Teraz zamiast dobrej zabawy, czuję obrzydzenie.
Do siebie, do tej strony i do niektórych osób tu.
Nie do was, moi wierni czytelnicy.

Możecie uważać, że przesadzam i wcale nie mam depresji, ale bywałam tu i tam i zostało potwierdzone, że mam problem. Przez długi czas chodziłam do prywatnego psychologa, aby sobie pomóc. Później zaczęło brakować nam pieniędzy i poszliśmy do publicznego – do du.py.
Kazała mi rysować jakieś rysunki i tyle.

Odesłała mnie do psychiatry, który… Był dziwny?
Nawet nie próbował się zagłębić w to, co się ze mną dzieje.
Po pierwszej wizycie u niego stwierdziłam, że jest okey…
Lecz później poszłam do Pani terapeutki.
Pomagała mi ona w zmierzeniu się z moimi fobiami oraz lękami.
Przez tą kwarantannę nie mam żadnego specjalisty. Oczywiście, mogę mieć z nią wizytę online, ale to kosztuje. Wolę parę razy przejechać sobie żyletką po ręce i na jakiś czas mieć spokój.
Cóż powiedzieć więcej?
Może coś o moim dzieciństwie?
Od urodzenia mieszkałam w mieście. Gdy miałam sześć lat, przeprowadziliśmy się na wieś. Poznałam tam… Nie ważne.
No i chodziłam tam do szkoły. Byłam wtedy mega wstydliwa.
Był tam taki chłopak. „Uroczy”, hah. Szkoda tylko, że tak uroczo się na mnie wyżywał psychicznie i fizycznie.
Nie mam blizn na ciele, ale w umyśle.
W głowie,
W psychice.
To zostaje na całe życie. Zmieniłam szkołę – tam też znalazł się chłopak, który zaczął mnie nękać. Cóż powiedzieć? Do dziś lubią się ze mnie wyśmiewać, hah.
Wciąż miałam dobre nastawienie do ludzi.
Wczoraj prawie rozjechał mnie samochód :)
Tak więc… Nie. Ja już nie lubię ludzi, sorry.

Piszę to, aby sobie ulżyć. Nie chcę pustych słów współczucia.