wiecie, że dziś mija rok odkąd ten gościu był w naszej polszy

minął dokładnie pierwszy rok mojej żałoby

Zapowiada się długi wpis, na który bardzo bym chciała abyście poświęcili chwilkę, naprawdę mi na tym zależy. nie wiem czy ktokolwiek na to odpowie, ale byłoby mi bardzo miło.

Ostatnio przeczytałam kilka komentarzy, odnośnie mojej twórczości tutaj, że ,,mam do tego dar”, ,,mam urodzony talent do pisania”, ,,mam to w genach”.
Robi mi się na sercu niezwykle milutko gdy takie rzeczy czytam, ale nie chcę, aby moje prace były tutaj oceniane pozytywnie przez ,,dar”, czy ,,talent”, którego tak naprawdę nie dostałam w gratisie przy narodzinach.

Na stronie jestem już czwarty rok, szmat czasu. Pierwsze opowiadanie napisałam kompletnie na sucho (październik 2016, na stronie jestem jednak od lutego, tyle, że wtedy nie miałam jeszcze konta), bez jakiegoś dokładniejszego sprawdzenia, po prostu stworzyłam kilka zdań i to opublikowałam. Tak tworzyłam, pisałam dla 10 obserwujących, gdzie po pół roku liczba ta urosła może do 40 maksymalnie. Nigdy nie było tu jakoś wielkiej widowni.

Wiem, że nie ma tutaj wiele osób, które są ze mną od początku (@cigarette jest aż od ,,Believe me, baby”, czyli pierwszego ,,burning desire”, to jakiś rekord chyba). i większość z was pewnie nie wie, że wbicie pierwszej setki na stronie zajęło mi ponad rok.

Ponad rok cholernie ciężkiej pracy, która swoje wyniki pokazuje dopiero teraz. Po troche ponad roku od założenia konta postanowiłam napisać opowiadanie, które będzie najdokładniejszym jakie kiedykolwiek wyszło spod mojej klawiatury.
Postanowiłam, że rok mojej żmudnej pracy nad wyrobieniem własnego stylu, naprawieniu wszelkich niedoskonałości. Napisałam serię ,,Paradise”, gdzie do głównej roli wrzuciłam pana Glinę, czyli nikogo innego jak Jacka Gilinskiego. Seria spodobała się na tyle, że moderatorzy uznali, że nadaje się na główną.
I to był taki mój pierwszy kamień milowy – osiągnęłam coś, na co pracowałam tyle czasu. Za każdym razem patrząc na innych autorów zastanawiałam się ,,Dlaczego moje opowiadania nie idą na główną? Co jest z nimi nie tak?”. Przez cholerny rok przeczytałam tak wiele książek papierowych jak i internetowych, że głowa mała. Nie zliczę ile czasu spędziłam na portalach, czytając porady jak udoskonalić swoje pióro (w tych czasach już raczej klawiaturę). To była praca, praca i praca.

Po tym, jak Paradise trafiło na stronę główną miałam moment zwątpienia. Przyszło sporo nowych osób, ledwo przebiłam magiczną barierę stu obserwujących, teraz paradise na głównej, a ludzi tylko przybywało. Spanikowałam, naprawdę. Zaczęłam się martwić, że nie dam rady, że po prostu stracę pomysł, stracę chęci na tą serię (do czego i tak doszło, ale to z innego powodu. seria była napisana już ,,dawno” troszkę inaczej niż pisałam później i obecnie. jakieś chęci troszkę też wyparowały)

Napisałam one shota ,,Broken Dreams Club”, o ile dobrze pamiętam tak się nazywał. (Swoją drogą ,,Grave of Love” to jego remaster) Trafił na główną – zdziwiło mnie to ogromnie, nie spodziewałam się, że to się powtórzy, szczególnie z głupim opowiadaniem, w które wrzuciłam sporo dziwnych emocji. Miałam dwanaście lat, byłam dalej dzieckiem, a zaczęłam już mierzyć tak wysoko, by pisać jak najlepiej. To był mój swego rodzaju kolejny kamień milowy – stworzyć coś, co może umili ludziom czas, co będą chcieli czytać, co po prostu polubią. A na dwunastolatkę to było naprawdę coś ogromnego. Dzieciaki w moim wieku martwili się sprawdzianem z przyrody, a ja na lekcjach myślałam nad jakąś ciekawą fabułką.

I czas tak mijał. Nie zliczę ile projektów wyrzuciłam do kosza, ile godzin spędziłam nad czymś, nad czym nie byłam zadowolona i ostatecznie to porzucałam, mimo, że pomysł wydawał się idealny.
Dalej pisałam luźne one shoty, w które wkładałam, nie raz szargające mną w danym okresie emocje. Większość one shotów i tych obecnych takich jest.
Różne serie gdzieś się przewijały, jednak ostatecznie z okresu 2017/2018 przeżyło tylko ,,Burning Desire”.

Ludzi dalej przybywało, aż w końcu – okres luty/marzec 2019.
1000 obserwujących.

Ogrom radości jaki mnie przepełniał w tamtym momencie jest nie do opisania. Pamiętam, jak trzęsły mi się ręce gdy pisałam podziękowania. Stało się coś, co trzy lata temu uważałam za niemożliwe, co sądziłam, że nie uda mi się za żadne skarby tego świata bo jakim cudem osiągnę aż tyle?
Wtedy znów spanikowałam – to w końcu tak dużo pojedyńczych osób, które jednak postanowiły ze mną zostać.

2019 był początkowo trudnym rokiem, uciekałam ze strony, zawieszałam konto, czasami na dzień-dwa ale był moment, że kompletnie przestałam zaglądać do szkiców czy innych autorów. To była zwyczajna panika przed zawiedzeniem kogoś. Miałam kilkumiesiączną blokadę – nie umiałam zabrać się za nic. Było mi naprawdę ciężko, ale za nic w życiu nie byłabym w stanie usunąć konta – zbyt wiele pracy w nie włożyłam, aby tak nagle wrzucić kreskę na moją nazwę użytkownika.

Jednak w końcu – końcówka 2019, okres w którym odżyłam jako autor, jako czytelnik, jako człowiek. Nie będę ukrywać – moje zdrowie psychiczne w 2019 było na strasznie niskim poziomie. Nie jestem w stanie tak szybko tego zregenerować, dalej nie jest ze mną kolorowo, dalej mam swoje problemy, lęki spowodowane różnymi czynnikami, jednak nie o tym mowa.

W grudniu powstało ,,Your Boyfriend’s Sweatshirt”. Wielu z was może zastanawiać się dlaczego ta seria jest dla mnie taka ważna. Jest jeden powód: jest połączeniem moich wszystkich porzuconych historii (i napisałam ją chyba w najniższym momencie mojego życia, przez co pisanie jej na moment wywoływało uśmiech na mojej buzi) Tych, które napisałam do dziesiątego rozdziału, a ostatecznie pękałam i usuwałam całość. Ta seria jest moja, robię w niej co tylko zechcę i nikt nie ma prawa mówić mi co mam zrobić w danym rozdziale. Nie czułam tego nigdy przy innej serii (chociaż przy Burning Desire w pewnym momencie byłam blisko tego uczucia). YBS daje mi się stuprocentowo wyżyć – wrzucam tam swoje wszystkie emocje. Pisanie sprawia mi radość – nie raz zasiadałam przed laptopem kompletnie zapłakana lub całkowicie agresywna – ale pisząc taką opowiastkę nie raz sama zaczynałam śmiać się prosto do ekranu z żartów, które wrzuciłam właśnie w wypowiedź danej postaci. Pisanie jest dla mnie czymś w rodzaju terapii – pozwala mi wyrzucać z siebie emocje, a wszystkie negatywne w szybki sposób zamienia na pozytywne.
zupełnie tak, jak muzycy, którym łatwo wygadać się w piosenkach, ja mam tak samo z opowiadaniami

To jest krótsza, lub dłuższa historia mojej przygody na tej stronie. I nie żegnam się z wami. Dalej tu jestem i dalej tu będę, póki co potrzebuję tej strony, potrzebuję móc wylewać gdzieś emocje i potrzebuję przede wszystkim Was.

Czwarty rok na stronce leci. Po roku zgromadziłam pierwsze 100 obserwujących, pierwszy tysiąc po trzech latach, a nie cale półtora tysiąca po czterech. Chcę ten wpis przede wszystkim skierować do autorów, którzy dopiero co zaczynają i uważają, że tym popularnym pisanie zapisane jest w genach – w mojej rodzinie nikt nie pisał, moja mama wręcz miała dwóje z opowiadań, czy wypracowań, a nikt się tym specjalnie nie interesował, więc skąd u mnie miało się to pojawić. W moim przypadku jestem tu gdzie jestem tylko i wyłącznie dzięki długiej drodze, jaką przebyłam. Poświęciłam dziesiątki godzin na nauce pisania, na poznawaniu zasad, czym należy się kierować, a czym nie. Jestem po przeczytaniu książki Matthew Seyda ,,Wymiatasz!”. I tak jak on mówi: nikt nie rodzi się wymiataczem, a staje się nim po ciężkiej pracy. To tyczy się każdej dziedziny.

Ktoś oczywiście może opisywać sam siebie, że ma dar do pisania, nie neguję tego, ale ja nie chcę tak opisywać swojej osoby. Czuję się nie fair sama z sobą, kiedy przez tak długi okres pracowałam jako pisarz-amator, a po tych dziesiątkach godzin nagle słyszę, że to dar. Jakbym uczyła się po nic bo to już miałam. (?)

Nie wiem nawet, czy kiedykolwiek to opublikuję, piszę to w środku nocy (07.02
2020) w notatniku i przez głowę przepływa mi milion myśli. Chciałabym powiedzieć wam tak wiele, a jednocześnie mam uczucie, że napisałam już za dużo.
Nie wiem, czy ktokolwiek zechciał doczytać do tego momentu, dziękuję jednak, że ktoś chciał to przeczytać i jakkolwiek może mnie zrozumieć.

I moja ostatnia notka dla osób, które chcą porzucać pisanie bo po kilkunastu dniach nie przeczytało tego zbyt wiele osób – naprawdę wiele osób prosi mnie o ocenę swojego opowiadania. Mnie, osobę, która po pół roku działalności miała z 40 obserwujących.
Musicie w siebie uwierzyć i spróbować zawalczyć, jeżeli naprawdę chcecie. Ja dawałam z siebie naprawdę dużo, wiele serca wlałam w tą stronę i jak widać nawet się opłaciło.
Jeżeli czujecie, że pisanie sprawia wam radość to piszcie kiedy tylko macie ochotę. Ja zaczęłam kompletnie bez pomysłu, ale poczułam, że to jest coś co naprawdę lubię. Nie musisz od razu w czymś wymiatać, wystarczy stopniowo nabierać wprawy.
Każdy z was na pewno inaczej może ,,uczyć się” pisania. Mi pomogły książki innych autorów oraz wiele porad i wskazówek dotyczących tworzenia. Wierzę, że każdy z was znajdzie swój sposób i będziecie wymiatać (To słowo zbyt wiele razy padało w książce, wybaczcie, wbiło mi się do głowy)
Jesteście wspaniałymi ludźmi, ze wspaniałymi duszami i nie pozwólcie komukolwiek mówić, że jest inaczej. Każdy z was jest wyjątkowy, pamiętajcie o tym.

przepraszam za wszystkie błędy jakie pojawiły się we wpisie, nie potrafię ich wszystkich wyłapać.

mały, szary człowiek,
czyli ja, xoxo.

JestemAnonimka/__Compelling__/
Chelseaa/destricte
2020