„Kiedyś ktoś pokazał mi obaraz. Na nim była kobieta,idąca prosto do nieba. Byłam wtedy mała, zabardzo niezrozumiałam co ten obraz przedstawiał.
– Dokąd idzie ta pani? – spytałam sama do siebie.
– Ta pani, idzie do nieba – usłyszałam nieznajomy, męski, lekko zachrypnięnty głos.
Pamiętam że, wtedy myślałam, że gdy się spojrzę na osobę do której należy ten głos, zobaczę strasznego Pana o siwych włosach, który rozdaje dzieciom cukierki. Jednak myliłam się. Owy głos należał do chłopaka, który miał około czternastu lat.
– A czy ta pani wróci jeszcze na ziemie? – spytałam, przyglądając się z zaciekawieniem chłopakowi.
– Raczej nie, w niebie będzie jej lepiej – odpowiedział”