Oto mój sen…
Nazywam się Elizabeth Swan i powoli stawałam się piratem. Wygrywaliśmy w wielu bitwach morskich. W końcu pokonaliśmy największego wroga – wojsko krajowe (Niebieskich), przez co staliśmy się poszukiwani w całym kraju. Podczas walki chowaliśmy się, strzelaliśmy z ukrycia, nurkowaliśmy, by uniknąć strzałów i inne cuda na kiju.
Przetrwaliśmy tylko ja, Jack Sparrow, Barbossa, dwóch czerwonych strażników i majtek jakmutam. Płynęliśmy spokojnie tam, gdzie nas powiódł wiatr, ale Barbossa zauważył w oddali Latającego Holendra, statek szybszy od naszej Czarnej Perły. Postanowiliśmy uciec, tylko Jack pozostał na statku. Razem z pozostałymi dotarliśmy na ląd, ukrywając się.
Podjechali po nas samochodem Gips i jeszcze ktoś. Wsiadłam z Jackiem i pojechaliśmy przez miasto, widząc po drodze wojska krajowe.
-To jak to w końcu jest? – zapytałam go.
-Niebiescy są źli, a czerwoni… mniej źli. – odpowiedział Jack, patrząc na dwóch czerwonych, którzy przetrwali z nimi bitwę.
Gdy wysiedliśmy, otoczył nas tłum fanów.
-Fanów? – zdziwiłam się.
-Tak to jest, kiedy się zostawi — na lądzie. – mruknął Jack.
-Jesteśmy przecież poszukiwani.
-Nie szkodzi, możecie tu zamieszkać – powiedział jeden z wiwatujących nam mężczyzn i wskazał na mój dom.
Poszłam tą od drugiej strony, sama. Zauważyłam przed bramką sąsiadów pojemnik z monetami. Było ich tak dużo, że aż mi się oczy zaświeciły, ale należały do sąsiadów i nie miałam sumienia ich sobie przywłaszczyć.
Oglądałam wnętrze domu z zaciekawieniem. Ja i mama byłyśmy piratami, tylko Barbossa żeglował legalnie. Zwrócił się do nas: -Zadzwonię do wojska i zgłoszę, że tu jest kryjówka piratów, ale dam wam czas na ucieczkę. Za torami jest jadalnia, tam was ukryją.
Więc spakowałyśmy z mamą niezbędne rzeczy i uciekłyśmy.

Rodzice chcieli mnie wyciągnąć do ptaszarni, ale nie był to miło spędzony czas ze względu na moje marudzenie. Skuliłam się, zastanawiając się, dlaczego właściwie czuję się tak podle. Nagle zaczęło mi brakować powietrza, więc wzięłam alvesco.

Hogwart mieścił się w SP 2 w moim mieście. Wszyscy uczniowie przygotowywali się do wielkiej Bitwy o Hogwart, nie wiedząc nawet, z kim będą musieli walczyć. Też uczestniczyłam w przygotowaniach. Mama nie była wtajemniczona, nic więc dziwnego, że miałam problemy z ukrywaniem, co robię przez ten długi czas, gdy mnie nie ma.
Gdy w końcu przyszedł ten czas, wszyscy w skupieniu i milczeniu oczekiwali ataku wroga.
I się zaczęło. Razem z innymi miotałam zaklęciami na wszystkie strony, czasami trafiając jakiegoś ucznia. Na szczęście znałam tylko „drętwotę” i „petrificus totalus”.
Gdy wszystko ucichło, ze zdziwieniem stwierdziłam, że nigdzie nie ma zwłok, ani nawet krwi.

(Zamiast nazwiska wstawiłam —)

Kto miał kiedykolwiek podobne sny? :-)