Otóż.
Niech tenże enigmatyczny wstęp nie zniechęci Was do dalszego zapoznania się z treścią wpisu, albowiem treść bogata jest pod względem merytorycznym i traktuje o kilku bezwzględnie ważnych sprawach.
A teraz spuszczam z tonu, raczej nie każdy ma teraz ochotę na czytanie ze zrozumieniem moich elokwentnych wypowiedzi.

📚 Zbliżamy się do magicznej liczby dwustu obserwujących. Dla tych kilku* osób postanowiłam zrobić specjał. Niedługo przeprowadzę głosowanie, co chcielibyście zobaczyć na profilu.
* dobrze wiecie, o kogo chodzi 😉

📚 Owszem, jestem lekko zawiedziona, że w ekranizacji „Kopciuszka” jej przyszywane siostry nie sięgnęły po sztylet, by dopasować nogę do bucika. Nie znaczy to jednak, że podobne sceny mogę oglądać u zwierząt. Mogę patrzeć na cierpienie ludzi i czytać z ukrywanym uśmieszkiem czarny humor, o ile nie dotyczy on gatunków innych niż naczelne. Na ich krzywdę jestem bardzo wrażliwa. Mówię, gdyż przewijając kanały, trafiłam na bardzo specyficzną scenę z „Niekończącej się opowieści” i zesztywniałam.

📚 Najchętniej ominęłabym okres liceum i przeszła od razu do życia studenckiego. Jest jeden problem – na tak spędzone kilka lat trzeba wcześniej zapracować. Ech.

📚 Piszcie, co tam u Was. ❤️