❗~ Ten wpis jest dla tych, którzy w siebie nie wierzą. Chociaż i tak nikt się tym nie przejmie.

|Nie próbuj nikomu dorównać, a miej swój własny pomysł na siebie. Pisanie to nie wyścig, nie ścigasz się po torze, bo w tym przypadku każdy ma własny, a próbując kogoś doścignąć i wchodząc na jego tor, nigdy tego nie zrobisz. Bo go nie znasz… Nie wiesz, kiedy jest jakiś wybój, kiedy skręca w którąś stronę… Musisz mieć swoją własną ścieżkę. To jest o wiele trudniejsze, bo zaczynasz od zera. Nie masz szlaku, którym idziesz, lecz sam go tworzysz.

|Kopiując czyjś styl automatycznie chowasz się za nim w cieniu. Za każdym razem będziesz czuć się, że nie jesteś wystarczająco dobry, ponieważ ten ktoś będzie tworzył coś swojego, co będziesz uznawać za lepsze od twojej „marnej” kopii. Dlatego będą przychodziły negatywne myśli. To tak, jakbyś siedział pod drzewem/parasolem i wkurzał się, że nie możesz się opalić.

|To, że widzisz coś (twoim zdaniem) lepszego, nie oznacza, że twoje jest złe. Jest po prostu inne. Bo każdy człowiek inaczej wszystko odczuwa. Dla mnie miłość może być złą emocją, bo mam z nią złe skojarzenia, a dla kogoś może to być najpiękniejsze uczucie pod słońcem. Dla kogoś jeszcze innego miłość to po prostu miłość. Tak samo strach – niektórzy nienawidzą tego uczucia, bo czują się bezbronni, inni będą je uwielbiać, bo wzrasta adrenalina. Jeśli będziesz starał się kogoś prześcignąć, to tak, jakbyś szukał miłości nienawidząc jej; jakbyś chciał się bać, ale wiedział, że w każdej chwili możesz dostać zawału.

|To prawda, można uznawać kogoś za „natchnienie” czy „wzór”, ale bardziej pod względem „ta osoba świetnie pisze”, a nie „nigdy tak nie będę pisał”, bo fakt – nigdy nie będziesz tak pisać, bo tamta osoba to nie TY. Jeśli chcesz się napić, to chyba nie jesz sucharków, tylko sięgasz po wodę, prawda? Gdybyś miał strasznie suche gardło, Sahara normalnie, to jedzenie czegoś takiego raczej by ci nie pomogło, a utknęło i zacząłbyś się dusić. To teraz pomyśl, że próbując być taki, jak ktoś inny właśnie jesz takie sucharki będąc spragnionym.

|Wiem, moje porównania są cudne, ale chcę w łatwy sposób wyjaśnić, że życie (pisanie, whatever) nie polega na dorównywaniu sobie, a byciu sobą. Inaczej nigdy nie będzie się w pełni szczęśliwym z tego, co się robi i kim się jest. Wiele tu fanów BTS. „Love Yourself” i te sprawy, a większość (z tego, co zauważyłam) nie stosuje się do tego i zasmuca mnie to, że są to zazwyczaj ARMY. Widzicie? Jak możesz nosić to miano i mówić, że to twoje wzory do naśladowania, skoro nie kierujesz się ich przekazem? Jaki to ma sens w takim przypadku? Wątpisz w siebie, wiedząc, że twoi idole mówią, żeby uwierzyć. Porównujesz się do innych, gdy twoi idole mówią, żeby lubić się takim, jakim się jest i nie starać być kimś innym.

Dziękuję, tyle w temacie.

Możecie oznaczać osoby, które powinny to przeczytać.😊

Edit: Prosiłabym o niekopiowanie tego na swoje profile, bo napisałam to z myślą o pewnej osobie i moich obserwatorach (aby nie myśleli, że ich prace są złe, tylko dlatego, że podoba im się praca kogoś innego), a nie, żeby powstawał z tego łańcuszek. Jeśli widzisz ten wpis i pomyślisz, że jakaś osoba powinna to przeczytać, to po prostu oznacz ją tu. To nie jest trudne, może będę mogła też w inny sposób temu komuś pomóc, idk. Ale proszę, nie kopiujcie tego.🙏