Wiecie co?
Kiedyś zupełnie nie rozumiałam ludzi, którzy popełniają samobójstwo. Teraz ich rozumiem, i to w zupełności. W razie, gdyby ktoś jeszcze nie rozumiał, przedstawię to na przykładzie gry w mincrufta. Tak chyba łatwiej zrozumieć.
W każdym razie jesteś sobie w swoim świecie mincrufta (który jest życiem) i budujesz sobie swoje domki, ogródki, miasta, samochody, whatever (to są szczęslwie chwile). Zapada noc (która jest totalną załamką) i nadchodzą potwory (potwory mogą być wszystkim: myślami, wspomnieniami, osobami, sytuacjami itd.) potem znów zapada dzień. Jesteś szczęśliwy. A potem znów jest noc. Potworów przychodzi coraz więcej, i tak z każdą nocą. Aż wreszcie potwory pojawiają się także w dzień i zaczynają ci niszczyć to, co zbudowałeś. (czyli twojej szczęśliwe wspomnienia). Jesteś tak zdruzgotany, że postanawiasz zniszczyć świat, bo przecież już i tak nic z niego nie zostało. I to jest właśnie ten ostatni krok – to właśnie wspominane wiele razy samobójstwo. Z jednej strony nie chcą – nie wiedzą, co będzie dalej, a z drugiej – przecież i tak wszystko, co dobre w ich życiu zniszczyły już potwory. Oczywiście zawsze jest szansa, że wrócisz i pokonasz potwory, a najlepiej, jeśli masz kompana, przyjaciela, który Ci pomoże. We dwójkę zawsze raźniej.

Tak zbaczając z poprzedniego tematu, mam wrażenie, że się zmieniałam. W sensie tu też. Nie jestem już wesolutką Igusią, która skacze na wszystkie strony, bo dostała jedno serduszko. W sensieczasem tak jest. A czasem Przychodzę z takimi wpisami jak ten, które nie wiem po co są.

Dobra, mama mnie wola na śniadanie, pa.