Wylogowałam się z insta.

To koniec z tymi wszystkimi zj******* kontami.

Z tym oficjalnym, na którym miałam wszystkich kolegów z klasy oraz ową dziewczynę, która również choruje na anoreksję i miałam dziś niezłą załamkę przez jej nagranie z tańcem;

Z tym recovery, na którym pokazywałam swoją drogę do zdrowia;

Z tym motylkowym, które założyłam miesiąc temu podczas nawrotu, na którym założyłam grupę „Motylki” z innymi dziewczynami pro ana, a po paru dniach zbuntowałam się, zawalczyłam o siebie, dodałam do grupy osoby z recovery i zrobiłyśmy rozjebkę motylkowej ideologii, prawiąc motywujące gadki o tym, jak z********* jest zdrowieć;

Z tym, na którym udawałam studentkę psychodietetyki, układałam darmowe jadłospisy, liczyłam zapotrzebowania i wszystko układałam w głowie osobom z ED (ED = eating disorders = zaburzenia odżywiania).

Kończę z tym.

Wylogowałam się ze wszystkich kont.

Pomagałam, fakt. To na pewno dużo dawało.

Ale już nie mam siły. Nie mam siły codziennie siedzieć do szóstej nad ranem i pisać z załamanymi psychicznie ludźmi. Nie mam już siły układać kolejnej diety i tłumaczyć, że na tysiącu kalorii nikt nie przytył. Nie mam już siły walczyć z armią zbuntowanych przeciwko jedzeniu motylkom.

Nie mam już siły patrzeć na śmierć.

Bo czuję się, jakbym przeszła przez wojnę. Jakbym przeszła przez obóz koncentracyjny.

Te sześć i pół miesiąca głodu plus jedenaście miesięcy na instagramie uświadomiły mi jedno.

Piekło istnieje.

I jest na wyciągnięcie ręki.

I nie trzeba się specjalnie starać, aby przez nie przejść. Jedyne, co jest w nim trudne, to wyjść z niego. Ale siedzieć w nim jest jeszcze ciężej.

To była długa droga. Byłam świadkiem różnych, złych rzeczy. Widziałam czyste zło, czystą śmierć, czystą nienawiść, czystą agonię.

I już mi wystarczy. Na całe życie.