Jest prawie 2:00 am, but who cares about it?

Jedna z moich obserwatorek (kmwtw) rozbudziła we mnie potwora wspomnień.

Piękne, nieskazitelne czasy mojej aktywności.

Z dnia na dzień coraz bardziej wątpie w swój „wielki powrót do pisania”, zresztą zapewne wy także przyzwyczailiście się do mojego rzucania słów na wiatr we wpisach. Ja snuję piękną wizje o wenie twórczej i dopisuje kolejną obietnicę do listy „tych niespełnionych”, wy zmęczeni tematem pomijacie wpis. Mimo to nie zrażam się, piszę dość spory kawałek tekstu, a po chwili odpoczynku i ponownym przeczytaniu wszystko wydaje się beznadziejne i ląduje w koszu. Tak wygląda moja „twórczość”.

Jadnak dajmy sobie spokój z tym co jest teraz, zatrzymajmy się na chwilę, powspominajmy odległe czasy. Zacznijmy żyć przeszłością, przyszłość jest zbyt niepewna i nieosiągalna, a teraźniejszość zbyt ulotna, aby złapać ją w ręce choć na moment. Potrzebujemy przerwy, potrzebujemy wspomnień.

Jeśli ktokolwiek tu egzystuje, niech zatraci się ze mną w huraganie przeszłości, powróci do czasów, kiedy ten usychający kwiat cieszył się promieniami słońca i codziennie rozkwitał na nowo.🌹