Co się będę cackać macie fanfica UwU
Ale jeszcze wielkie podziękowania dla @Amani_Hamilton bez której ten fanfic by nie powstał ponieważ jest to opowiadanie z rp w którym była Jeffem…Jest to pierwsza
część Jeffayettowego i trochę Lamsowego fanfica…Jak nie lubisz tych shipów to nie czytaj ;-;

~coup d’amour~roz 1~

Hej…nazywam się Thomas Jefferson…Uczęszczał do Kings Collage…Mam spoko życie ale jest taki jeden Marquis…Często się kłócimy…Ale po jednej kłótni zrobiłem to…

-16.ty ja i pistolety.-powiedziałem opierając się o jego ramię.

-no ok..?-Odpowiedział lekko niepewnie Gilbert

Spotkaliśmy się o 15.55 I po krótkiej l
rozmowie przeszliśmy do rzeczy.

-raz-zacząłem niepewnie bojąc się że zrobię mu coś

-dwa-gilbert nie okazywał strachu

-trzy

-cztery

-p-pięć…-tutaj przez moją głowę przemknęła myśl: A co jak mnie postrzeli?!

-sześć-odpowiedział Gilbert…

To było jego ostatnie słowo tego dnia…Postrzeliłem go…Boże, ja go postrzeliłem!

-LAFAYETTE!!!-Pobiegłem jak najszybciej się dało
-Gdzie ja Cię…O MÓJ BOŻE…-zaniemówiłem gdy zobaczyłem ranę w jego brzuchu

To był najgorszy moment w moim życiu…

-Gilbert ja…-próbowałem coś mówić ale gdy na moje ręce zaczęła ściekać jego krew, jedyne co powiedziałem to:

-Przepraszam…-wymamrotałem przyciskając go do Siebie…

Czułem jego łzy…nie wierzę że to zrobiłem…wtedy pobiegł do nas John…

Boże co tu się stało?!- gdy nas zobaczył jego oczy zalały się łzami…wyrwał mi Lafa z rąk i pobiegł z nim do mojego auta.

– Na co czekasz?! On się zaraz wykrwawi!!!-krzyknął z oburzeniem.

Pobiegłem za nim…Całą drogę widziałem Lafa na tylnym siedzeniu…Które było zalane jego krwią…Nie mogłem się skupić na drodze…

Gdy w szpitalu z jego pokoju wyszedł lekarz od razu tam wszedłem.

-H-hej…-powiedziałem siadając na jego łóżku.

– Ja…Wiem że nie chcesz mnie widzieć i w ogóle…Ale…Chciałem Cię przeprosić…Nie liczę na wybaczenie, poprostu chce żebyś wiedział, że strasznie mi przykro…-spuściłem wzrok.

Odpowiedziała mi tylko cisza.

Wybaczam Ci…-usłyszałem głos Gilberta I natychmiast zwróciłem wzrok w jego stronę.

Serio..?- Mój uśmiech był tak szeroki, że mógł wyglądać aż śmiesznie.

Tak…-Gilbert popatrzył na mnie łagodnym ale też zmęczonym wzrokiem.

Dziękuję!-Odruchowo go przytuliłem.
-A I jeszcze jedno…Pan Jerzy dowiedział się o tym i karze nam iść do niego zaraz po tym jak wyjdziesz że szpitala…-puściłem uścisk I podniosłem się.

Po

Jak to się odwaliło?! Skąd was tyle?!