—- Przedpopołudniowy "vlog"—-

1. Witajcie w takim oto formacie wpisów. Jako iż rozpoczęła się przerwa świąteczna, zwiększyła się ilość czasu, jaką posiadam, a co za tym idzie – mam więcej możliwości i chęci na czynności, od których wcześniej uciekałam. Takie komunikaty umieszczane przeze mnie będą też miały na celu zbliżyć mnie z moimi obserwatorami, których (mam nadzieję) nie znudził jeszcze mój profil.

2. Na początku opiszę krótko, co robiłam przez cały poranek, być może kogoś to zainspiruje :))
a) wstałam około 8:32 i zgodnie z nową zasadą, którą sobie przyjęłam, 30 minut po przebudzeniu spędziłam bez telefonu, a do godziny 9:17 uczyłam się matematyki
b) następnie wstałam z łóżka, poszłam się pomalować i zrobiłam sobie herbatę, po czym usiadłam z braćmi do wspólnej rozmowy
c) później już klasycznie – ubrałam się, umyłam zęby, ogarnęłam pokój i zabrałam się do dalszej nauki – matmy i geografii, a w tle leciał audiobook
d) poczytałam trochę książki na konkurs kuratoryjny i wypiłam elektrolity.

3. Jak widać, próbuję uczynić mój dzień bardzo produktywnym i szlifować umiejętności zarządzania czasem. Nie znaczy to oczywiście, że w ogóle nie używałam telefonu – używałam, ale staram się to ograniczać. Z matematyki rozwiązałam wszystkie wymagane przez samą siebie zadania, więc można powiedzieć, że jestem z siebie dumna.

4. Jednak u mnie wcale nie jest tak kolorowo, i to również przyczyniło się do mojego zniknięcia stąd. Od początku września moje problemy z samoakceptacją zwiększyły się drastycznie, co doprowadziło do zaburzeń odżywania. Nie, nie chwalę się tym, i nie mam zamiaru. Pragnę was jednak o tym poinformować bo uważam, że to ważna informacja. Od powrotu ze wsi schudłam prawie 8 kg – niby sukces, prawda? Odbiło się to jednak na mojej psychice i wyglądzie. Straciłam radość. Z życia, z jedzenia. Zaczęły się głodówki. A co z wyglądem? Wystające obojczyki, żebra, ramiona, kości policzkowe. Wszyscy wokół to zauważyli, wszyscy się martwią, i ja to wiem. Są lepsze dni, są też gorsze. Nie wiem, czy mam wam tutaj pisać, ile jem, bo byłoby to całkowicie zróżnicowane. Zanim ktoś się zapyta "Chwalisz się czy się żalisz?", odpowiem – ani jedno, ani drugie. Po prostu wstyd mi jest o tym rozmawiać z kimś twarzą w twarz bo mam świadomość, że sama się zabijam.

5. To byłoby już chyba na tyle z tych rzeczy, o których chciałam wam powiedzieć. Oczywiście jak macie jakieś własne pytania to na nie odpowiem, wystarczy napisać w komentarzu pod wpisem

6. A jak u was? Jak wam mija ten czas? Jak spędzacie Wigilię? Jedziecie gdzieś? Konieczne dajcie znać!