Hej! Jeżeli komuś się nudzi, to właśnie opisałam swój sen :) Można go poczytać, by był na serio… dziwny XD A, i zostawiłam oryginalne imiona osób ;)

Siedzimy z Wiką na łóżku, a w telewizorze widzimy kadr z nagranego filmu z windy. Dużo osób z naszej szkoły, pani Gosia…
Zastanawiamy się, gdzie my wtedy byłyśmy, ale nagle dostrzegamy nasze sylwetki z tyłu. No tak, w końcu przyjechaliśmy tu na konkurs. (Był z tym motyw, w sensie, że szliśmy na konkurs, a oni chcieli jechać windą. Ale nie pamiętam, co było dalej.)

Rodzice wracają z zakupów. Na stolik w korytarzu kładą kupione książki – a w zasadzie się tam pojawiają, nie wnikam :) Pierwsza wpada mi w ręce Wielka Księga Wiedzy o Star Wars.
-Jeej, dzięki!
-Niestety, ale to dla Bartka…
-AAAA.
Oglądam ją dokładnie. Na stronie tytułowej zauważam autograf George’a Lucasa.
Potem inne książki. Mętne okładki, niewarte mojego zainteresowania. Jednak nagle wpada mi w ręce książka – nie pamiętam tytułu – z dwojgiem autorów. A w zasadzie autorek.
Nazwiska jednej z nich nie pamiętam. Jako druga wpisana jest GeekGirl88.
Zastanawiam się dłuższy czas, o co tu chodz??? Wertuję książkę, szukając jakiejś informacji. Jest. Strona 17. Autorka dziękuje GeekGirl88 za opowiadanie „Przygoda z Doctorem”
(moje opowiadanie o Doctorze nazywa się „Trust me, I’m the Doctor”, a „Przygodę z Doctorem” pisze Inka-inka, ale okkk…)
I że ogólnie zawarła tam właśnie zmniejszanie, zwiększanie, olbrzymy… w sumie wypisała najważniejsze momenty lub motywy z mojego wczorajszego snu. Albo przedwczorajszego.
Zdziwiłam się bardzo, ale się ucieszyłam. Jej! Ktoś dzięki mnie wydał książkę!

Staliśmy w szklanej windzie wypełnionej wodą po kostki, mając informacje, że rekord to 26 razy.
Ja, Wiktoria, Stasiek, Alan i Kacper. Ja i Wika w jednym rogu, oni w drugim obok. Podczas, gdy my siedziałyśmy na drewnianej platformie, oni wyciągnęli ją w górę, myśląc, że to stół.
Ruszyliśmy. Paniczny lęk – jak zawsze, gdy znajduję się wysoko – ogarnął mnie od środka, ale starałam się go pohamować. Polecieliśmy do góry i przycisnęliśmy się głowami i karkiem do szklanego sufitu. Potem zaczęliśmy spadać. Wszystkie emocje natychmiast ze mnie opadły – oprócz jednej. CHCIAŁAM WYJŚĆ. Tak szybko, jak to możliwe, wyjść i nie wracać. Zaczęłam z Wiktorią stukać z całej siły w szklane ściany. Wreszcie zainteresowały się nami dwie panie z obsługi i… pokręciły smutno głowami, drąc się, że to niemożliwe.
Drugi raz w górę. Zniknęły „stół” i podest. Staliśmy już w wodzie po kolana. Znowu polecieliśmy w stronę sufitu i przycisnęło nas do niego z jeszcze większą siłą. I w dół. I więcej wody.
Znów zaczęłam panicznie uderzać w ściany i otrzymałam identyczną odpowiedź.
Zaraz będziemy znów jechać do góry. Zamykam oczy i wciskam się w róg. Jedziemy. Siła unosząca nas w środku do góry – nie chodzi mi o jazdę windą, tylko o jakąś dziwną, wewnętrzną siłę – przycisnęła nas płową ciała do szklanego sufitu. I spadamy.
Wody jest już po pas, a ja mam mokre włosy. Widzę, że drzwi, znajdujące się na dwóch przeciwległych bokach, lekko się uchylają, i to jeszcze bardziej wzmacnia mój strach.

Gruby, przyjazny człowiek, przyjaciel mojego taty, znający miasto wzdłuż i wszerz, pokazuje nam, gdzie się udać, i wchodzimy do starego budynku. W środku rozpoczyna się właśnie konkurs.
Śpiewanie.
Też mam brać w nim udział, ale niezbyt mam na to ochotę, biorąc pod uwagę moje wątpliwe umiejętności. Pierwsza uczestniczka wchodzi na scenę.
Przemykam cicho i staję w rogu sceny, a w zasadzie trochę za nią, i opieram się o stojącą reklamę.
Nagle słyszę moje imię. Wymawia je bardzo cicho. Wciąż nie wiem, jaką miała tam rolę, i nie pamiętam, czy w tej scenie przyszedł tam ze mną, ale stał tam jak żywy. I żywo gestykulował. Nie mogłam z tego nic odczytać, za to śmiałam się, by wyglądał niezwykle komicznie.
Stał pod sceną, w przeciwległym rogu.
Nagle zaczął się dziwnie skradać, a w zasadzie próbował podejść do mnie, pozostając niezauważonym. Ta. Wiadomo, że nie jest tak wysoki, jak wszyscy myślą, ale i tak idąc normalnie przeszkadzałby śpiewającej – bardzo średnio – dziewczynie.
Więc szedł, wyginając się do tyłu.
Jakoś do mnie dotarł, a przynajmniej się zbliżył, i powiedział coś o stojącym mikrofonie.
Pacnęłam się w czoło. Tuż obok mnie leży na ziemi statyw. Muszę to skwitować głośnym komentarzem, po czym – równie głośno – zastanawiam się nad moimi umiejętnościami w skręcaniu statywów na mikrofon. Poszło bardzo gładko.
Taak, ten co się „czołgał”, to był – lekko odmłodzony – Benedict Cumberbatch…

Pani Gosia i jej ekipa wycieczkowa stoją w windzie. Jedne drzwi są otwarte, niczego się nie trzymają…
Jak chcą – proszę bardzo. Ale drzwi im zamknęłam.
Ciekawe, czy wiedzą, że to nie zwykła winda, tylko atrakcja rodem z wesołego miasteczka…

Spotykamy pewną dziewczynę i idziemy z nią przez miasto. Okazuje się na być autorką wspomnianej książki! I szła właśnie na jakieś spotkanie/ cokolwiek, związane z jej książką.
Ja za to nie zdradzałam mojego internetowego alter ego.
Chodziliśmy po mieście, weszliśmy do lubińskiej galerii (w Warszawie), potem do jakiegoś zwykłego sklepu. Ktoś idący z nami marudził, że jego dziecko wciąż chce, żeby mu kupować nowe rzeczy. Nie pamiętam, kto.
I w tym zwykłym sklepie rozmawiamy sobie o jej książce.
-I wzorowałaś się na opowiadaniu GeekGirl88?
-Tak…
-Dziwne. Bo to ja!
Jeszcze dziwniejsza była jej reakcja. Rzuciła się na mnie, zaczęła się na raz śmiać i ryczeć. Dziwne. Chociaż w sumie rozumiem. Spełniło się jej marzenie o wydaniu książki, a teraz spotyka osobę, której po części to zawdzięcza (ta skromność… Ale to tylko mój sen ;) )
I jeszcze raz mi dziękowała.

Wchodzę na górę – jeszcze w remoncie. Jak w realu. Jest tam mój brat i… pies! Który jest tak nieokrzesany, że nie usiedzi w jednym miejscu, leży obok niego. Zaczynam się z nim bawić. I nie pamiętam sensu przebywania tam, oraz niewątpliwego dalszego ciągu snu. Nawet nie wiem, czy posegregowałam te fragmenty w odpowiedniej kolejności. Zaświadczam Wam jednak, że WSZYSTKO, co tu napisałam, zdarzyło się w tym śnie :D
A Wy miewacie takie sny?