Mój ojciec: i co z tą zupą?
Ja: nic

Tak się zaczęło. Bo pp twm wszyscy zaczęli mieć do mnie problem ze nie robię zupy. Uznałam że skoro maną taki problem to wgl jej nie zrobię i nie mam zamiaru jej robić. I wszystko byłoby lepiej gdyby nie mój durny brat który uznał ze zacznie wytykać mi moje problemy z oceną sytuacji, on mnie nawet nie zna. Gada ze mną raz w tygodniu. Mimo że mieszkamy razem.

Mój brat: ale pomyśl jak to będzie jak nagle twoje koleżanki nie będą chciały się z tobą spotkać?
Ja: wiesz co? Takie sytuacje już miały miejsce

Po tem krzyczałam, że się do takich sytuacji przyzwyczaiłam, że przyzwyczaiłam się do tego że mnie ludzie nie chcą i nie będą chcieli, że nie obchodzi mnie dlaczego, bo może wiem dlaczego, bo jest głupią suką i tyle. Mam ich dość. Mam dość własnej rodziny. Siedzę w łazience i płacze. Chcę uciec. Chcę być sama. Nienawidzę tego domu i tych ludzi. Oni sami doprowadzili mnie do stanu w którym się znajduje i jeszcze mają o to problem do mnie.

A może jednak to moja wina, że jestem taką k**** i nie umiem się dopasować. Tak, to wszystko przeze mnie.

Miłego dnia
Co u was?

SZCZESLIWEGO NOWEGO ROKU!!!