Nie jestem poranną osobą.
Zawsze wykorzystywałam każdą ostatnią sekundę poranka, aby dłużej leżeć w ciepłym łóżku, w ciemności, cieple i spokoju. Tam, gdzie mogłam marzyć i śnić, niewinna, bezpieczna, sama. Jestem typem dość leniwej osoby i mogłabym spać godzinami, aż do późnego południa, do puki z wyrzutami sumienia z trudem wyciągnę się z łóżka do świata żywych.

Ale…

Ale dzisiaj wstałam o piątej rano. I przypomniałam sobie jak to było, kiedy wstawałam tak praktycznie codziennie.
To dobre uczucie.
Na początku jest rozdarcie i ból; trzeba zebrać całą swoją słabą wolę i cienie siły, by przemóc się i wyjść z kokonu ciepła i ciemności. Umysł na wpół śpiący, myśli przelewają się powoli z jednej strony głowy na drugą, głosy snów jeszcze coś szepczą z tyłu umysłu, nie do końca wygaśnięte.
Jest zimno. Musisz wysilić swoje ciało, poruszać się, chodzić, zeskakiwać że schodów.
I jesteś tak słaby, że tylko świadomość obowiązku powstrzymuje cię od poddania się.

Ale kiedy już się przełamiesz, kiedy pokonasz ten najtrudniejszy etap, zdecydujesz się walczyć dalej i myśl o łóżku odchodzi gdzieś daleko, to dzieje się coś wspaniałego.

Przypomniałam sobie, jak niesamowicie jest czuć strumienie zimnej wody na ciele tak wczesnym porankiem.
Przypomniałam sobie, jak to jest mieć czysty umysł, kiedy niebo powoli się przejaśnia.
Jak genialne jest uczucie zmęczonych, silnych mięśni po ostrym treningu, mając świadomość, że inni jeszczd błogo śpią.
Jak to jest być żywym i trzeźwym wśród tłumu zamglonych ludzi.
Przypomniałam sobie, jakie piękne kolory ma budzące się niebo, jak jego delikatny błękit i róż zlewają się z pastelowym śniegiem.

Bo kiedy już dasz radę, kiedy już pokonasz trudności poranka, to czujesz, że naprawdę żyjesz tym dniem, że dzisiaj jesteś silny, że sprostasz wszystkim zadaniom rzuconym na ciebie w ciągu nadchodzących godzin.
To taki kopniak motywacji, tyle wolnych godzin otwiera tysiące możliwości, twoją produktywność i kreatywność osiągają napraaaawdę wysoki poziom, o jaki trudno starać się kiedykolwiek indziej.

Podziwiam ludzi którzy wstają tak wcześnie codziennie;
-by biegać na świerzym powietrzu
-by zrobić genialny makijaż
-by spisać myśli w dzienniku
-by sprzątać
-medytować
-wyjść z domu
-cokolwiek, jakie masz jeszcze pomysły

Chciałabym wierzyć, że też dam radę tak żyć. Może mi się uda.