Moje życie jest…
Właśnie. Czym ono jest?

Moje życie jest… przypadkiem.
To mogłaby być prawda. Czasem nie mam kompletnie pojęcia, co ja robię na tym świecie. Czy mam jakikolwiek cel? Jaki jest tego wszystkiego sens?
– Carpe diem! – usłyszałam na lekcji języka polskiego. Przerabialiśmy właśnie „Stowarzyszenie umarłych poetów”. – Chwytajcie dzień! – mówił uśmiechnięty profesor.
– A jak właściwie mamy „chwytać dzień”? – spytała koleżanka z ławki.
– Całe życie poszukujemy jego sensu marnując je przy tym. Powinniśmy się zatrzymać. Spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Żyjmy chwilą. – profesor zmierzył wzrokiem całą klasę. Swoje spojrzenie skupił na mnie. – Nigdy nie dowiemy się, co jest sensem życia, lecz nic nie jest w nim przypadkowe. Oderwijmy się na chwilę od codziennej rutyny. Nie żałujmy niczego. Po prostu żyjmy.

Moje życie jest… jednym wielkim kompleksem.
Jako dziecko uwielbiałam tańczyć. Chodziłam na lekcje tańca, zdobywałam medale, wyróżnienia. Jednak zaczęła się szkoła. Przestałam mieć czas na moje ulubione wówczas zajęcie. Chociaż pasja została mi do teraz. Nawet w wieku siedemnastu lat potrafię wskoczyć na parkiet i niewiele myśląc poddać się muzyce.
Raz wyjechałam na obóz letni z przyjaciółkami. Zapisałyśmy się na kurs tańca. Hip hop. To jest energia, to jest moc. Prowadził je dość zdrowo zakręcony nauczyciel. Miał na imię Maksymilian. Chciał, abyśmy podczas tych zajęć zaakceptowały siebie, ponieważ swoboda była według niego najważniejszą rzeczą w tańcu. Zrezygnował nawet z sali z lustrami, abyśmy nie patrzyły ani na innych, ani na siebie.
Zaakceptować? Nigdy nie umiałam siebie zaakceptować. Zawsze byłam „tą grubszą”. Chociaż się starałam, nie umiałam nic z tym zrobić. Moje fatum. Nawet wtedy, na zajęciach, czułam się nieswojo w towarzystwie szczupłych dziewczyn.
Wtedy wydarzyło się coś niezwykłego. Coś, czego nie zapomnę do końca życia.
Nauczyciel Maks podszedł do mnie, złapał za ramiona i powiedział:
– Pamiętaj, jesteś wartościową osobą. Nikt nie jest w stanie ci wmówić, że jest inaczej.
Potem mnie przytulił.
I pewnie miał rację. Nikt nie jest w stanie mi tego wmówić. Może z wyjątkiem jednej osoby. Siebie samej.

Moje życie jest… czasem przeszłym.
Ach te kochane czarne myśli. Pamiętacie to uczucie, kiedy coś wam się nie uda i macie ochotę przestać istnieć? Mówimy wtedy: „idę się zabić”. Cóż, też tak wiele razy myślałam. Szczególnie, kiedy wszystkie złe emocje zaczęły gromadzić się w jednej chwili. Nauka była najważniejszą rzeczą, trzeba się było przecież dostać do dobrego liceum. To także było najistotniejsze dla rodziców. Dodatkowo docinki ze strony kolegów z klasy. Tak, mężczyźni dorastają zdecydowanie dużo później niż dziewczyny. Do tego kłótnia z przyjaciółką. Spod deszczu pod rynnę.
– Jesteś jeszcze dzieckiem! Nie możesz mieć aż tak wielkich problemów! – usłyszałam od koleżanek. – Ogarnij się i nie rób scen.
Nie dawałam sobie z tym rady. Nie umiałam. Może nie chciałam. Może byłam głupia.
Nie mogłam spać. Nie mogłam marzyć. Nie mogłam myśleć. Nie mogłam egzystować.
Czekałam jedynie na pana odzianego w czerń trzymającego w dłoni ogromną kosę. Byłam gotowa oddać się w jego chłodne objęcia, pójść za nim jak najdalej stąd.
Jednak on nie przyszedł. Ani ja do niego.

Moje życie jest… pasmem nieszczęść.
Kiedyś potrafiłam wypłakiwać litry łez. Przez cały czas coś było nie tak jak powinno. A to problemy rodzinne, a to problemy z rówieśnikami lub problemy ze samą sobą. Nie potrafiłam cieszyć się życiem. Nie umiałam pojąć istoty szczęścia, które podobno gdzieś krążyło po ogromnym świecie. Chciałam odnaleźć to wspaniałe uczucie, o którym słyszałam od każdej osoby, z którą rozmawiałam. Lecz nie wiem czy mi się udało. Nawet teraz mam problemy z przyjęciem tej miłej, ciepłej emocji w swoje ramiona.
– Uśmiechnij się! – mówi do mnie przyjaciółka.
Spełniam jej prośbę i cały czas chodzę uśmiechnięta.
Trzeba przyznać, jestem całkiem niezłą aktorką.

Moje życie jest… czasem przyjemne.
Wspominałam, że jestem nieco rozrywkowa? Pewnie po poprzednich słowach nie przyszło wam to do głowy. Ale jednak tak jest.
Kiedy ktoś robi imprezę, wiem o tym pierwsza. Kiedy jadę do parku rozrywki, pomimo lęku wysokości, wchodzę na najwyższą atrakcję. Kiedy jestem na weselu, tańczę do białego rana.
Raz było u mnie w domu szesnaście osób. Wszyscy byli zadowoleni, uśmiechnięci, rozweseleni. Można by rzec, impreza idealna.
Na moje nieszczęście, rodzice przyszli o wiele wcześniej niż się tego spodziewałam.
Otworzyli drzwi i w nich stanęli próbując ogarnąć widok, który przed sobą mieli.
Ale jednak dzień ten przeszedł do historii jako najlepsza balanga w dziejach szkoły.
– A kiedy będziesz mieć wolną chatę? – pytał bez przerwy kolega z klasy.
– Raczej nie prędko. – uśmiechałam się życzliwie.
– Może ich jakoś przekonamy? Chciałbym znowu spędzić z tobą trochę czasu.
Jestem typowym ekstrawertykiem. Typ osobowości: działacz.
Kto podejmie się poprowadzenia gali na zakończenie szkoły? Pewnie ja. Kto zorganizuje wypad dzienny do Wrocławia? Pewnie ja. Kto, wśród grupy humanistów, zbierze pieniądze oraz wyda pozostałym należną im resztę? Prawdopodobnie również ja.

Moje życie jest…?
Pomimo złych chwil, jakie przeżyłam, staram się patrzeć w przyszłość. Samodoskonalę się. Tańczę, maluję, koloruję, sklejam, tworzę, piszę. Ewentualnie uczę się.
Przez te wszystkie lata nauczyłam się podchodzić do wszystkiego z pewnym dystansem, spojrzeć na swoje działania z innej perspektywy. Raz na jakiś czas staram się zatrzymać na chwilę. Odetchnąć głęboko i powiedzieć sobie samej, że wbrew temu, co czasem przychodzi mi do głowy, jestem wartościową osobą. Nawet, jeśli mam kłopot, z którego nie mogę się wydostać, nie blokuję się. Daje upust swoim emocjom, lecz po jakimś czasie ogarniam się i już nie robię scen. Idę wtedy z szerokim uśmiechem na ustach. Szczerym uśmiechem.
Nie odtrącam od siebie znajomych, którzy chcą spędzić ze mną czas, nawet kiedy wiszą nade mną czarne chmury i za chwilę runie z nich mocna ulewa. Nauczyłam się nie przejmować się zbytnio porażkami. Teraz jeśli coś naprawdę chcę, dążę do celu. Oczywiście grając przepisowo.
Czasem siadam na parapecie i patrzę przez okno. Widzę tętniące życiem miasto. Samochody jadące z zawrotną prędkością. Rozkwitające drzewa oraz krzewy. Dzieci grające w piłkę na boisku. Starzejący się budynek tuż obok mojego wieżowca.
Biorę wtedy głęboki oddech i mimowolnie uśmiecham się do siebie.
Cieszę się, że mam dach nad głową, że mam przyjaciół, że mam to, na co mogę sobie pozwolić. Że w końcu, po długich poszukiwaniach znalazłam szczęście. A ono przecież nie było tak daleko. Było tuż obok mnie, lecz ja nie umiałam go dostrzec.
Także, moje życie jest…
Nie.
Ono po prostu jest.