W deszczowy dzień udałem się do ogrodu.
Oddaję się temu ciału i nonszalancko zaczynają rozbrzmiewać dźwięki uderzanych strun.
Czerwone róże… zgniećmy je.

Jeśli będzie dalej śnił…
Zimowy śnieg, ogień tańczący w kominku,
Westchnienie pełne zmęczenia… Nie znikając
Ukryjmy to ciało.

Ach, gdyby kiedyś miał skończyć się ten uroczy czas,
To umieściłbym go w pamięci i dalej wpatrywał się tylko w Ciebie.

Ach, gdybym palcami przemknął po Twoich włosach
Jak pajęcza sieć… to takie… słodkie, ale jednocześnie bolesne.

Księżyc znika w ciemnym lesie.
Pałac we mgle, słychać czyjś głos.
Zamkniemy oczy
Gdyby życie nie miało więcej do zaoferowania.

Ach, w czasie gdy oświetla nas księżycowy blask,
Fragmenty kłamstw skrywają się w naszej obietnicy.

Ach, piękna fasada kontraktu
I tej nocy zwiedzie serce na manowce.

Jest taki wiatr, który przemyka wąskimi alejkami…
Zgubił po drodze szepty czasu.
Tylko nasze serca nie pękną w objęciu.

Ach, nawet gdy świat nie doczeka kolejnego dnia,
Ta blizna dostanie swoje przyzwolenie na istnienie i noszenie jej.

Ach, chciałbym… gdyby ktoś odwzajemnił te uczucia
Wtedy krople światła i moje ciało obróciłyby się w drobny mak.

Ame no hi wa niwa ni dette
Sarigenaku kikoetekuru gen no oto mi wo yudane nagara
Akai bara te orou

Ka no yume ga tsuzuku nara
Fuyu no yuki danro no hi mo
Nemuru iki kienai you ni
Sono mi wo tsutsumou

Aa tatakai toki ga tomaru no nara
Kioku wo kome anata dake mitsume tsuzuke you

Aa sono yubi ga kono kami ni fureteireba
Kumo no ito no you ni tada amaku setsunaku

Tsuki ga kie fukai mori
Kiri no shiro hitomi no koe
Sono mei ga kudaru no naraba
Mabuta wo tozasou

Aa odayakana tsukiakari terasunara
Uso no kakera yakusoku no bashou ni kakushiyuku

Aa keiyaku no utsukushiki mezashi ga
Koyoi momata kono mune wo fukaku mayowaseru

Hosoi rojiura tooru kaze
Toki no sasayaki nokoshita
Omoi dedake wo kowarenu you ni idaku

Aa sekai ga asa wo mukaezu tomo
Sono kizuato yurusare mesareru you ni

Aa nozomu mama omoi ga kanau nara
Hikari no ame waga mi wo kana de kowareyuku’

Adrianne/Ja/OC: Robi quiz ze strony „Jakie imię odmieni twoje życie? Sprawdź imię osoby która zmieni twoje życie!”
Adrianne: *wypluwa cały koktajl ma wybuch głowy w dodatku kicha ale to tak na marginesie.*
Adrianne: OMG *Wybuch mózgu*
Quiz:
Sebastian.
Sebuś:

Najs, Najs, Najs.
Tak mi smutno tak mi źle, kochanie ? Pocieszysz?
aha. Zaraz. Nie mam komu się zwierzyć *Ociera łzy może smutku a może ze śmiechu*
Ta..Jakie melancholijne chwile..
*Powtarza się sytuacja z góry*
Braciszek nowej OC, imienia nie podam pociesza Anne. Anne nie reaguje.
Po chwili wybucha płaczem i tuli twarz w dłoniach. Śmieje się? Płacze?
Bóg raczy wiedzieć.
Aquarine raczej już nie zobaczycie.
Wasza ta „znienawi..a może ulub..nie pasuje. Autorka, którą macie w d*pie właśnie ma dół psychiczny. Taki głęboki*
Brzmię, jakbym się użalała, ale sory, wewnętrznie tarzam się po ziemi i dalej nie wiadomo/..
Płaczę? Śmieję się?
Może to pierwsze…Czyżby jednak drugie?
Albo oba na raz?
Kto wie..?
Kto wie..?
Raczej nie pojawi się nic w najbliższym czasie… *Płacz? Śmiech?*
Anne ma żałobę. Pokryta czarnym, miękkim kocem oświetlona bladym światłem ukrywa twarz w dłoniach..
I płacz? Czy śmiech..?
Ktoś może zna odpowiedź?
Oddycham głęboko..
Brat ponownie chce pocieszyć, ale to nie ten moment..
Może jutro..
Jutro przecież przyjdzie nowy dzień…
Czy chodzi o pojutrze?
Może trzeba poczekać..
Być może parę miesięcy..
Czas może ją zmieni.
Albo lat?
Nie będzie to już ta sama osoba.
Będzie to niestety lub stety ktoś inny..
Lepszy gorszy?
Czas pokaże..
A jej przyjaciele..?*Śmiech? Płacz?*
Co z jej przyjaciółmi?
A ona w ogóle jeszcze tu jest? Naprawdę?
O! Jest tu! tak!
Ale nie ta taka miła, jak zawsze.
Ale nic się nie zrobiło ..
Przecież..
„Mam prawo wyrazić swoje niezadowolenie, gdy narysowała coś lepiej i wszystkim się podoba..
Przecież wyzywanie to nic złego..”
„A wykręcenie ramienia?
Przecież normalka.”
„Żal o żal?
Co?”
„Wredna mała…
Nie kończyć..Pozostawię w myślach.”
„A wyśmiewanie się z takich d***reli jak co też ona nie słucha?
Ale to przecież jest zje*aaane..Nie to co moje POPULARNE WSPANIAŁE.”
„Ja wobec niej mogę zachowywać się jak chcę. Bo co mi zrobi?
To ona musi być milutka!”
Rzeczywiście.
Jak widać „Przyjaciele” są wraz z nią.
Chłopiec obejmuje ją. Jego jasnoniebieskie oczy zdają się błyszczeć, w bezdennej ciemności..Jego blade włosy, z odcieniami uroczej żółci jakby oświetlone.
Siedzą w głębi delikatnego światła.
W tych niebieskich oczach, tak kochających siostrę, pojawiają się pierwsze łzy..
O tak. Policzki pokrywają się dyskretnie, jakby niespecjalnie, ale jednak nie powstrzymane, łzami.
Tak..Już dużo..
Cierpiąc razem teraz siedzą przytuleni..wręcz wtuleni w siebie….