A teraz… chciałam napisać o czymś ważnym. Ech… wyobraźcie sobie, że macie przyjaciela. Ale nie takiego do nazywania. Nie takiego który mieszka za drzwiami obok. Nie takiego którego się widzi codziennie, ba, niemal w ogóle. Hm… kogoś mega, mega ważnego. I ten ktoś, mega, mega ważny jest kimś cudownym, kochanym i miłym. Temu komuś na Was zależy. Nie wiecie dlaczego, ale ten ktoś walczy o Was. Nie poddaje się i pisze nawet gdy się nie odzywacie od miesiąca czy więcej. Martwi się. Pyta. Kocha i szanuje. Rozumie. Po prostu jest. Kochacie z tym kimś pisać i naprawdę go lubicie.
Ale zdarzenia toczą się tak, że przez naprawdę długo nie możecie się odezwać. Ale kiedy wracacie, okazuje się że ten ktoś tak jak zawsze – pisał i martwił się, codziennie. I jesteście rozerwani. Wasz głupi, p********* powód przez który Was nie było … ktoś taki jak ta osoba nie zasługuje, nie zasługuje aby takie „po prostu” było Waszym wytłumaczeniem, a serce się łamie gdy widzicie że temu komuś naprawdę na Was zależy. I wtedy postanawiacie to przemyśleć. Naprawdę, jesteście tak głupi i postanawiacie poczekać… ale gdy wracacie, okazało się że sprawy się nie polepszyły, a tłumaczenie jak Wasze brzmi beznadziejnie i po prostu nie chcecie tego kogoś zranić nim… po wielu takich już razach. No i jesteście rozdarci. I sami już nie wiecie czy okażecie się niemiłosierną suką bardziej jeśli wytłumaczycie wszystko od początku czy jeśli będziecie trwać w tym dalej. . Chyba już więcej nie dam rady napisać. Bardzo mi zależy na tej osobie, ale nie mam pojęcia co mogę zrobić w takiej sytuacji. To naprawdę beznadziejne… a teraz serio, kończę bo zacznę płakać jak małe dziecko. Naprawdę tęsknię do tej osoby…