Tak sobie siedzę u weterynarza, bo mój Leo potrzebował wizyty (jestem przerażona bo chyba podłączył go do kroplówki) i myślę. Wiem, głębokie. Patrzę przez cholerne szklane drzwi na te wszystkie dzieciaki bawiące się razem na dworze i szczerze jest mi smutno. Nigdy tak nie miałam. Zastanawiam się dlaczego dzieciaki zawsze traktują mnie jak dziwadło. Wszystkie moje "koleżanki" z osiedla były fałszywe, obgadywały i naśmiewały się że mnie za plecami. W szkole też jestem uważana za nudną kujonkę i wgl jakąś kosmitę której nie interesują rzeczy, które fascynują i którymi żyją dziewczyny z mojej klasy. Jedyne wsparcie mam w przyjaciółce którą jest jakieś 600 km ode mnie. W dodatku mój tata od ponad tygodnia jest dla mnie oschły, niemiły i nie okazuje mi w ogóle uczuć. Po prostu traktuje mnie jak powietrze A mi, z pewnością nie córkę. Ja już tak dłużej nie pociągnę. Widzę te wszystkie smiejace się dzieci i czuje co? Zazdrość. Cholerna zazdrość. Niech to się już skończy. I oczywiście bo jakżeby nie, mama zaproponowała mi taką odżywkę farbujaca włosy i chciałam pierwszy raz użyć czegoś takiego i zmienić kolor moich włosów, ale oczywiście tata się wtrącił i gówno z makiem! To chyba nie tak szło. Figa z makiem. Co nie?
.
.
.
.
.
Mieliście kiedyś pofarbowane włosy w wakacje?