Słuchajcie, nie wiem czy ktoś w ogóle o mnie pamięta czy czyta te beznadziejne posty a także opowiadania. Ale muszę, znaczy chcę wam to powiedzieć.
Kiedyś pisanie było dla mnie ogromną frajdą. Miałam własnych ludzi i kierowałam ich uczuciami oraz tym co robią. Potrafiłam systematycznie dodawać posty, mieć z wami jakiś kontakt oraz niewyczerpane pomysły i inspiracje na nowe przygody. Chociaż opowiadania są do kitu, czy kompletnie beznadziejne to lubiłam i lubię to robić! Ale coś od pewnego czasu się zmieniło… Nie potrafię napisać nic ciekawego, w mojej głowie siedzi tona pomysłów a nie potrafię ich wykorzystać, ani ułożyć ich w zgraną całość. Czuję, że wszyscy odeszli stąd. Nikt już nie wyczekuje a to tylko moja wina. Dlatego sie o to obwiniam. Wszystko co zniszczyłam chcę odbudować ale mam jakąś blokadę. Two weeks nie pisze z przyjemnością, dlatego zaraz zostanie usunięta. Blokuje mnie coś, potrzebuję inspiracji (?) oraz wiary, że ktoś to przeczyta, ktoś będzie wyczekiwał następnej części. Jeśli to przeczytałaś, zostaw kropkę w komentarzu, chcę wiedzieć, ze tu jesteś i wspierasz mnie.

JUŻ JEST OSTATNIA CZĘŚĆ!
PODZIEKOWANIA:
Dziękuje wszystkim, którzy są ze mną od samego początku i czekali za każdą częścią cierpliwie. Chciałabym, żebyście pod tym wpisem lub na email-a wysłali co wam się najbardziej podobało w tej serii, może najsmutniejsze momenty i najlepsze sceny. Możecie używać cytatów. Mam nadzieję, że parę osób napisze, chcę zrobić takie coś z podziękowaniami i waszymi opiniami na temat tej serii jako II części ale też Beggars can’t be choosers <3 Dziękuje za wszystko <3 Kochani jesteście :-*
PS. E-mail jest gdzieś tam we wpisach XD :)