„Spojrzałam przez okno na zatłoczoną ulicę Nowego Yorku. Ludzie zabawnie wyglądają z góry. Przypominają mi mrówki, wiecznie zapracowani i brnący przed siebie. Też taka jestem. Nie jestem niezwykła pod tym względem. Wiele razy odpuszczałam sobie by odetchnąć lecz właśnie wtedy dostawałam kopa w d*.*ę. Teraz jestem zimna. Bez marzeń, a moi bliscy popadają w otchłań rozpaczy. Nienawidzę bezsilności, ale jestem człowiekiem i nie mogę zdziałać cudów. ”

Taki krótki opis wpadł mi do głowy, więc postanowiłam go spisać i udostępnić :) Jest to oczywiście myśl pewnej bohaterki z opowiadania, które tworzę. Może kiedyś nawet się doczekacie poznania tej osóbki.

Robimy Q&A? Jeśli tak to zadajemy pytania pod postem. Jeśli pytań będzie co najmniej 20 to zrobię :)