Czyż to nie zabawne, że już od jakiegoś czasu jeszcze częściej spoglądałam na ten profil, śledząc cyferkę pod zdjęciem profilowym, a gdy w końcu przeistoczyła się ona w majestatyczną dwójkę, myśli, które chciałabym przekazać, rozpierzchły się gdzieś na boki? Do tej pory niełatwo było mi je zebrać, więc pozostaje mi już tylko wiara, że ta wypowiedź pozostanie w miarę spójna.

Czasem miewam ochotę powiedzieć trochę więcej niż w rzeczywistości niosą moje słowa. Pragnę przesłać szczery uśmiech, podziękowanie za każdą chwilę wzruszenia.

Prawdopodobnie mogłabym sobie darować tę opinię, skoro ślady ołówka moich słów niedługo zamażą się w pamięci, a ja niestety nie dysponuję długopisem. Ale czasem lubię przestać milczeć, choćby wychodziło to naprawdę nieudolnie.

Bo wiesz, M, są tacy ludzie, którzy wywołują w naszych głowach chaos.

Intrygują, poruszają, zadziwiają.

Śledzę ten profil już troszkę ponad rok i jedyne czego w tej sprawie żałuję, to fakt, że nie byłam tu wcześniej. Do tego pewnie miło by było powspominać teraz początki. I z zupełnym przekonaniem stawiam stwierdzenie: przez ten czas zdążyłaś zdobyć mój pełny szacunek. Za sposób w jaki dobierasz słowa, za tematy, których się podejmujesz, za postawę i przekonanie w jej słuszność. Bo w niektórych kwestiach naprawdę jesteś po prostu n i e z a s t ą p i o n a.

Całym swoim sercem gratuluję tego osiągnięcia. Może świat nie jest jeszcze taki płytki, skoro potrafi docenić prawdziwą sztukę. Może ludzkość się jeszcze nie pogubiła, skoro wciąż są wśród niej tacy artyści.

Czuję się trochę nieswojo, że po takim czasie, tylu opowiadaniach, słowach i przekazanych emocjach, nadal jestem w stanie tylko nieudolnie podziękować za Twoją obecność tutaj.

Błyszcz dalej, cudowny Diamenciku. ✨