~ moje, tak zwane, gadanie, które jest trochę długie ~

Na początek Was zmartwię – zostało 12 dni do końca wakacji, po czym niestety idziemy do szkoły, a przynajmniej na to się zanosi. Też nie wiem, kiedy to minęło.

A teraz to istotniejsze. Na początku trzeba pamiętać, że mamy swój udział w nieszczęściu zwanym „polska wieś” – mianowicie, jeśli ulicą przechodzi dziewczyna w burce, to efekt jest taki, jakby przetoczyła się tamtędy burza piaskowa, armia husarska i Kim Dzong Un na rowerze. Osobiście doszłam do wniosku, że hidżab jest świetnym wynalazkiem i doskonałym remedium na bad hair day, czyli w zasadzie bardzo by mi się przydał. Niemniej, jest to przede wszystkim ten jeden element, który w naszym kraju automatycznie klasyfikuje tę biedną dziewczynę jako „gorszą, ułomną, niewykształcaną i cholera wie co jeszcze”. Nie zliczę, ilu chrześcijanom zadałam pytanie „dlaczego?” i sensownej odpowiedzi nikt mi nie dał, bo też – uwaga – chrześcijanie o islamie gówno wiedzą.

Nauczanie religii w Polsce to tak naprawdę jedno wielkie pranie mózgów. Jak człowiek ma wyrobić sobie swój własny religijny światopogląd, skoro od małego wciska mu się „jedyną prawdziwą wersję i spróbuj tylko powiedzieć inaczej”, nie dając nawet szansy na zaznajomienie się z czymkolwiek obcym, bo z góry klasygikowane jest to jako złe. W ten sposób tworzy się nam nasz słynny już na świecie, ograniczony tok postrzegania rzeczywistości, a kolejne pokolenia wyrastają na osoby uprzedzone do wszystkiego, co nie jest białe, chrześcijańskie i heteroseksualne. Jeżeli ktoś decyduje się na wiarę chrześcijańską, to jej nauczanie powinno odbywać się w kościele, nie w szkole, gdzie bezczelnie za wiarę stawia się oceny. Pytanie jednak brzmi: w jaki sposób człowiek ma cokolwiek wybrać, skoro możliwość dostaje z góry tylko jedną?

Wracając do islamu – kocham go. Nie wiem, czy mieliście okazję poznać jakiegoś muzułmanina czy też muzułmankę, ale z mojego doświadczenia wynika, że to są naprawdę cudowni ludzie. Stanowią wręcz oczywisty kontarast do dwulicowości moherowych beretów, które w całej swojej obłudzie i chamstwie myślą, że wystarczy podreptać do kościoła i już im jest wszystko odpuszczone. Islam jest surowy, islam jest brutalny, ale islam tworzy ludzi tak niesamowicie łagodnych i pokornych, że zakrawa to niemal na ironię. Propaganda wpaja nam obraz fanatyków, terrorystów i morderców, ale wystarczy pojechać na wschód i wszystko posypie się jak domej z kart.

Mnie osobiście zastanawiało zawsze, jak kobieta może z własnej woli trwać w czymś, co ewidentnie jej ubliża. Jak może godzić się na to, by jej płeć definiowała, że jest gorsza od mężczyzny, że mniej jej się należy, że musi być mu posłuszna. Ostatecznie stwierdziłam, że trzeba przeczytać Koran. Z Koranem jest ten problem, że występuje jedynie po arabsku, a wszelkie przekłady są mniej lub bardziej pozmieniane. Czasami autorzy tłumaczeń wstawiali tam frazy tak bezczelne, że strach pomyśleć, a kiedy pytałam o to znajomych z Omanu, patrzyli na mnie jak na wariatkę. Arabski znam, niestety, za słabo, żeby poczytać to sobie sama, ale z pomocą bardzo miłych ludzi, którzy przełożyli mi to na angielski i francuski, udało się.

I wiecie co? Ktoś przepisał Biblię. Nie dość, że się z tym nie krył, to jeszcze, szczególnie w kwestii kobiet, uczynił swój tekst znacznie bardziej postępowym i feministycznym. To w Koranie kobieta ma prawo zachowku, to w Koranie kobieta może prowadzić biznes i zarządzać swoimi finansami. To w Koranie zdanie kobiety będzie się liczyć w kwestiach politycznych, to w Koranie kobieta będzie mogła decydować wspólnie z mężem o przyszłości swoich dzieci. Pojawia się sporo sprzeczności – teorerycznie facet może zaciągnąć swoją żonę do łóżka kiedy tylko mu się podoba (chyba że ma okres albo jest w okresie okołoporodowym, ponownie, abe islam, bo w Biblii tegi nie ma), a z drugiej strony musi dbać przede wszystkim o jej komfort i przyjemność, więc gwałt nie wchodzi w grę. Teoretycznie może ją uderzyć, ale z drugiej strony Allah nie lubi tych, którzy krzywdzą, czyli przemoc w małżeństwie nie jest mile widziana (ponownie, w Biblii tego nie ma). Teoretycznie muzułmanin może mieć do 4 żon, ale „jeśli zaś obawia się, że nie będzie w stanie być sprawiedliwym i kochać każdej jednakowo, niechże lepiej weźmie jedną za żonę, albowiem Allahowi nie podoba się niesprawidliwość” (tymczasem w Biblii żonę można olać, wywalić z domu i na luzie zdradzać ją z każdą niewolnicą). Wreszcie ten hidżab, który nasze media przedstawiają w roli narzędzia zniewolenia, to dzieło kobiety, żony Mahometa – A’iszy bint Abi Bakr (*sprawdza, czy dobrze napisała*), wielkiej uczonej, genialnej generał i jednej z najważniejszych polityków Wschodu. A’isza była zdania, że hidżab sprawi, że mężczyzna nie będzie kierował się urodą kobiety, a jej intelektem. Zresztą A’isza była fenomenem, do twgo stopnia, że jej jedyną porażkę – przegraną Bitwę Wielbłądzią, obrócono przeciwko kobietom jako tym, które nie nadają się do walki i sformuowano im zakaz działalności politycznej. W gruncie rzeczy, świat to olał, pojawiła się Malalai z Maiwandu, Afganistan się wyłamał i tak się to skończyło. Zresztą islam nie istniałby bez kobiet. W Biblii jest w zasadzie tylko Maryja, ewentualnie Sara od Abrahama, która nie zrobiła nic poza urodzeniem bachora. To islam, oprócz Marjam, ma Chadżidżę (prawdopodobnie chrześcijanka, Amirat Kurajsz, czyli księżniczka Kurajszytów, pracodawczyni Mahometa, a potem jego żona, ogólnie niezła bizneswoman i totalna badass), Asija (królowa Egiptu, to ta laska, która uratowała Mojżesza), Fatima (córka Mahometa i Chadżidży, she ruled the kingdoms), oczywiście sama A’isza i wszystkie bad bitches pod postacią sułtan, sultrim i królowych, które owijały sobie świat wokół palca.

Trochę się to przydługie zrobiło, więc, konkludując – nie dajcie się propagandzie, nie dajcie się stereotypom. Islam jest super.