Fragment:

Mirase

Świat jest okrutny. Zakładam okulary i wychodzę ze świetlicy. Nienawidzę ciekawych oczu, a przede wszystkim tych cholernych strażników. Znika im z oczu zanim zorientują się, że użyłam mocy. Nie pierwszy raz to robię i pewnie nie ostatni. Wbiegam w korytarz i dostrzegam zegar. No tak. Szesnasta. Za dwie godziny kolacja. Lepiej się nie spóźnił, bo ostatnio kiedy mi się to zdarzyło, dobrze się to nie skończyło. Przypominam się sobie wciąż skręcony nadgarstek.

Fragmencik:
,,— Co tu robisz? — pyta, a ja mimowolnie mrugam, próbując udawać, że wcale nie unikam z nią kontaktu wzrokowego — Nie chciałam Cię, przestraszyć, wybacz. Zazwyczaj się tu nie zapuszczam. To dość blisko bramy… No wiesz — potakuję.

Siadamy na trawie, ale mimo wszystko zachowuję dystans. Niby się najadłam, ale nigdy nie wiadomo, co we siedzi i tego nienawidzę. Dziewczyna przerywa niezręczną ciszę, która zalęgła się z mojego powodu.

— Jestem Alexandria, ale możesz skracać imię jak tylko chcesz, a ty?

— Ładne imię — rumieni się lekko, chyba ją zawstydziłam.

,,Super… Mimo wszystko to takie urocze— rzucam w duchu— Cholera, o czym ja myślę?!”

Chyba nieco odpłynęłam, bo Alexa patrzy na mnie zaniepokojona. Po twarzy widzę, że wciąż oczekuję odpowiedzi.

— Marina… Jestem Marina — mówię po chwili i widzę, że jasnowłosa uśmiecha się lekko”.
Taki spoiler jak co…
~ Chiara