Hejka
Przyszłam się pożalić, więc nie musicie tego czytać.

Ogln to totalnie nie mam pojęcia jak zacząć. Dobra, po pierwsze, jestem serio mocno przewrażliwiona, w dodatku zazdrość jest moją serio słabą stroną. Od przed wczoraj mam jakąś obsesję na robienie sobie testów na zaburzenia psychiczne i wczoraj wieczorem zdałam sobie sprawę, że robię to dla atencji. Mało tego, zrobię dla atencji chb wręcz wszystko.
Ostatnio miałam okres i zaczął mnie boleć brzuch w szkole. Miałam tam jakieś tabletki przeciwbólowe, ale pomyślałam se, że nie będę brała. Bez większego kontekstu. No i w końcu zaczął mnie tak w cholerę boleć (na wychowawczej, gdzie nic nie robimy), że myślałam, że się porzygam. Mało tego strasznie mnie zaczynało mdlić z bólu i w końcu się rozplakałam czysto z bólu. No i wtedy już było trochę za późno, żeby wsiąść tabletkę, bo wszyscy by mnie za idiotkę uznali, a już wcześniej strasznie dramatyzowałam klasie. W końcu jednak poszłam do tej pielęgniarki. Dała mi tak jakieś dragi czy co i później już było lepiej. Ale no kurde, zdałam sobie sprawę, że ja podświadomie szukam atencji. No i to jest jeden problem. Drugi problem mam z wyrażaniem siebie. Dziewczyny w moim wieku zaczynają mieć odrębne style. Taka jedna koleżanka z 8 klasy o bardzo podobnym guście muzycznym ubiera się cudownie, kiedy ja wyglądam jak jakiś noname. No i zawsze jak ktoś coś do mnie, żebym się wystroiła czy coś, np mama, kiedy proponuje mi, bym zalożyla sukienkę, to ja zawsze takie, że nie nie nie, no co ty, lecz w głębi duszy to może bym nawet i załozyla sukienkę, prędzej chb spódniczkę. I wkurza mnie to, że moja kol chce się ubierać inaczej i pokazuje to otwarciem kiedy ja w tym siedzę cicho. Obie jesteśmy buntowniczkami. Ja zamkniętą, ona aktywną. O co tu do cholery chodzi no? Z resztą, jest taka dziewczyna, taka typowa Nirvanka. Mam wrażenie, że też szuka atencji. Takie kazania głosi…. Chb Nirvanka jej ZA mocno do głowy wskoczyła. Wiecie no, sama uwielbiam ten zespół, ale no czasami mam wrażenie, że Nirvana powoli staje się sektą xD. Nie pytać czemu. No ale ona przynajmniej potrafi wyrazić siebie poprzez ubiór. I tak strasznie mnie tym wkurza, bo ja tak nie potrafię. Ale mam co do tego plan. W nowym roku planuje sobie zmienić dosć ostro fryzurę. Później może w ósmej klasie zacznę regularnie tuszować rzęsy (delikatnie oczywiście) i wtedy to myślę będę to coraz to coraz pewniejsza, albo przyzwyczajona do tego, że chodzenie w swoim stylu to nic takiego (nie mówię tu o tym, jak ktoś ubiera się za tego tego imo). Trzecim moim strasznym problemem jest problem z gadaniem o emocjach. Niby mam tą umiejętność empatii, ale tylko w połowie. Myślę, że potrafię choć trochę domyśleć się, co druga osoba czuję, ale niech nie liczy na pocieszenie z mojej strony. Nie potrafię nikogo pocieszać, ani przyjmować takich pocieszeń. I to jest chyba najgorsze. Bo czuję, że muszę z kimś pogadać, lecz okropnie się wstydzę. Tutaj to tak łatwo jakoś wyznać to wszystko. Ale jak trzeba gadać z ludźmi w realu to już gorzej. I może bym chciała iść do jakiegoś psychologa, ale podświadomość mi wmawia, że to bez sensu, że to tylko strata pieniędzy dla rodziców. Z resztą, nawet mama się mnie już pytała, ale za każdym razem odmawiałam.
Dobra, co złe to złe, ale mam moja gitarkę, ukulele, werbelek, na których mogę się wyżyć. Jedna laska mi powiedziała na obozie, że jak grałam na ukulele, to mega ją zainspirowałam do tego instrumentu, jak patrzyła z jaką miłością gram. MIŁOŚCIĄ. JA I MIŁOŚĆ. BŁAGAM. No ale skoro tak uważa no, go spoko. Mimo wszystko fajnie, że są ludzie szczerzy emocjonalnie. Ja gram na werbelku, kotłach czy nawet zestawie to im mocniej wale tym mi lżej. Jak włączy mi się Queen to czas zwalnia przynajmniej 10 razy. Wtedy to już każdego mam w dcpie i niech się dzieje co chce. Dobraa, wystarczy już.

Btw, dzisiaj jest rocznica śmierci W. A. Mozarta, czyli mojego ulubionego klasycznego kompozytora.
R.I.P. [*]