Harry Potter Późniejsze Lata
część 6

– Musimy odzyskać tą mapę póki Filch nie dowiedział się czym tak naprawdę jest ten „kawałek pergaminu”. – Powiedział Albus z determinacją.
– Ale jak… – Zaczął Scorpius, ale przyjaciel już podbiegł do woźnego. – Czuję, że będą kłopoty. – Wyszeptał jeszcze zmartwiony i pobiegł za przyjacielem.
– Proszę Pana. Zgubiliśmy to ostatnio, więc… eee… dziękujemy, że pan to znalazł. A teraz jeśli można… – Albus złapał mapę, ale Filch wyrwał mu ją z ręki.
– a skąd mam mieć pewność, że jest akurat Twoja? Jakbyś pilnował, to byś nie zgubił. Znalazłem ją, gdy czyściłem zbroję. Już jest moja! – Ryknął woźny opryskując śliną chłopców. W tej chwili nad nimi rozległ się głośny łomot.
– IRYT! – Filch zrobił się cały czerwony i pobiegł na górę. Za nim truchtała jego kotka. Charłak wsadził sobie w pośpiechu mapę do kieszeni szaty.
– Jesteśmy zgubieni. – Jęknął Albus.
– Wcale nie… – Wymruczał Scorpius widząc, jak mapa wysuwa się woźnemu z kieszeni i lekko ląduje na podłodze…
Ósma wieczorem szybko się zbliżała, a chłopcy mieli dziś szlaban u Slughorna. Szybko zeszli więc do lochów nie odzywając się do siebie. Mimo, że odzyskali mapę nie próbowali nawet dostać się do łazienki Jęczącej Marty. Odwołali też spotkania tajnej grupy uczniów w Pokoju Życzeń, by skupić się na nauce i uśpić czujność Profesor McGonagall. Albusowi niezbyt przypadła do gustu ta decyzja, A Scorpius, który dorównywał mądrością Hermionie w jej młodym wieku i był równie pracowity zaczął wykonywać masę dodatkowych prac. Zbliżała się Noc Duchów, więc nauczyciele bardzo cenili sobie pomoc Scorpiusa w przygotowaniach. Tego dnia chłopcy byli w niezbyt dobrym humorze, gdyż przez szlaban ledwo zdążyli odrobić prace domowe na czas.
– Witam, witam… Młody Malfoy i Potter… Gotowi do pomocy? – Spytał żywo Profesor Slughorn, gdy dotarli na miejsce. Kiedy chłopcy niemrawo przytaknęli zacmokał zmartwiony, ale się nie odzywał. Przez następne dwie godziny pomagali Profesorowi przygotować się do następnych lekcji; szykowali składniki eliksirów ipt. Mimo tego, że praca nie byłą zbyt ciężka, oboje czuli się wykończeni. W końcu nauczyciel eliksirów powiedział, że mogą wracać do dormitoriów. Oboje szli bardzo niepewnie myślani będąc już w łóżkach. W pewnym momencie Scorpius zatrzymał się jednak bardzo gwałtownie.
– Co ty wyprawiasz? – Albus był oburzony. – Prawie na ciebie wpadłem…!
– Ciii. – Scorpius uciszył Labusa. – Patrz tam – Wskazał palcem okno, przez które widać było skraj Zakazanego Lasu. Pomiędzy drzewami coś się ruszało… W świetle księżyca sunął jakiś wielki ciemny kształt rzucają złowrogi cień na trawę. Nagle zaklęcie przeszyło powietrze i kształt zniknął. Drzewa znów spokojnie szumiały i nie było żadnego śladu po tajemniczych zdarzeniach, które miały tam miejsce…