Wszystkiego najlepszego mnie :/

Wykorzystam to, że na chwilę obecną nie mam spamu powiadomień. Z góry przepraszam za literówki, ale jestem na telefonie i nie widzę zbytnio co piszę. Rozpocznijmy może od luźniejszej kwestii; nie ma już ocen profili. Nie to nie przez komentarze, tak dla jasności. Ta seria nie była tym co chciałam. Zrobiona w przypływie emocji. Nie chciałam ani jej prowadzić, ani kontynuować. Ona mnie po prostu męczyła. Chcę zamieścić coś innego, coś co prowadzę w realiach. W gazetce szkolnej w ramach poprawy oceny miałam kontynuować „Okiem na…”. Są to artykuły, w których oceniałam absolutnie wszystko. Od filmu, poprzez opowiadania, kończąc na nawet zachowaniach anonimowych ludzi. Chcę to powtórzyć, ale nie tu. Założę bloga, bo zawsze chciałam mieć takie coś. Teraz przejdźmy do drugiej sprawy. Jeśli nie chcesz czytać moich żali, to wyjdź z tego profilu. Czy wy naprawdę myślicie, że cały czas jestem tym niepoważnym, sarkastycznym kotem, który do wszystkiego podchodzi na luzie? Tak bardzo boli was to kiedy poruszam jakiś ważniejszy temat, kiedy jestem spokojna i używam bardziej wyrafinowanych słów, kiedy jestem kulturalna i wykazuję poziom savoir-vivre. Nie jestem tym za kogo mnie macie. Niektórzy z was myślą, że mnie znają, bo poznali mnie „od tej strony”. Nie, nie znacie mnie. To jest Internet, tu ludzie czują się bezkarni, anonimowi. Naprawdę uważacie, że ja się przyjaźnie przez Internet. Ja mogę bardzo mocno lubić z kimś pisać, ale to nie przyjaźń. Internetowa przyjaźń nie istnieje. Teraz bez obrazy dla takich osób jak Derpina etc. Chcę poruszyć jeszcze kwestię, która mi leży na sercu od dawien dawna. Po co ze mną jesteście? Dla miniaturek, nic nie znaczących zlepków słów? Powiedzcie mi, dlaczego tu jesteście. I NIE, nie chcę tu kłamliwych słów, które mają mi osłodzić dzień. Podajcie jeden wyraźny powód. Ja chcę to wiedzieć. Niby taki mały szczegół, ale nie czuję się na tym profilu. Mam wrzuty sumienia, że go zrobiłam, że tchnęłam życie w to konto. I podejrzewam, że nie jesteście tu dla zlepek słów, bo nikt tego raczej nie czyta, patrząc po statystykach pomiędzy opowiadaniami, a wpisami o miniaturki. Pewnie na privie zaleje mnie „Ale przecież to profil poświęcony grafice”, „sama wybrałaś taki temat”. Zastanówcie się. Oraz ostatnie czego nie chciałam tknąć, ale jak widać muszę. SQ upada, jego lata świetności minęły wraz z takimi użytkownikami jak Visolvit czy Ann_jakas. Teraz nie na takiego czegoś jak ciekawy i oryginalny pomysł. Teraz jest Harry Potter, Bam oraz jakiś aktor czy piosenkarz, którego wszyscy mają dość. Oraz przeklęte romanse. Żygać mi się chce jak czytam te nowele. Są tak wyidealuzowane, że aż obrzydliwe. Brakuję mi tu pewnej grupki, która odeszła w zapomnienie. Kiedyś niski strach wśród autorów. Niestety ku*wa mój umęczony umysł nie może sobie przypomnieć nazwy. Oni byli świetni. Teraz nie na już nikogo na kim można by zawisić oko. Chciałabym czasami rzucić to wszystko wziąć nowy arkusz papieru i pisać to wszystko od nowa, ale nie potrafię. Dlatego moją nową kartkę otworu będzie blog, którego wkrótce otworzę. Naprawdę mam ochotę porzucić SQ tak jak Sarquiel, bo ta strona umiera, zasypana schematowymi opowiadaniami. Bywajcie.

Czemu paluszków grissini jest tak dużo, a humusu tak mało ;-;