Ludzie dzielą się na kokosy i kokosanki 🎀

Zastanawiałam się na którym koncie poruszyć tę sprawę… Mówi się o zdrowiu psychicznym dzieci i młodzieży, ale nie mówi się o zdrowiu psychicznym psychiatrów, psychologów, terapeutów. Może i są tacy, którzy pomagają ludziom (ja na takich nie trafiłam), ale są też tacy, którzy wyrządzają krzywdę i stawiają błędne diagnozy. Moja "przygoda" z nimi zaczęła się kiedy miałam 9 albo 10 lat i trwała aż do 18.
Trafiłam do pewnego miejsca, gdzie się nade mną znęcano. Byłam tam 5 razy po ok. 2 miesiące między 3 a 5 klasą.
• umniejszali moim problemom, mówili że wymyślam i że nie jestem pępkiem świata
• Nierówne traktowanie: można było mieć szafkę na swoje przekąski. Wszyscy mówili tylko numerek i dostawali kluczyk. Kiedy ja powiedziałam numer, pani się oburzyła, że za kogo ja się uważam i co ja sobie myślę i że powinnam poprosić.
• nie umiałam rysować i mówili że za karę będę sprzątać szatnię
• przeszukiwano nasze rzeczy. "A czyje to majtki?" – to było akurat kiedy starsi chłopcy pomagali w inspekcji. Czułam się upokorzona.
• dostawaliśmy punkty za składanie ubrań i kąpanie się. Zawsze miałam wszystko ładnie złożone, a im nigdy się nie podobało. Wmawiano mi, że się nie kąpałam, mimo że stałam w ręczniku.
• jedzenie było zimne i niedobre, powodujące ból brzucha
• zimą nie grzali, odmroziłam sobie palce u stóp. Nie było ciepłej wody
• dawali mi leki, które mnie otumaniały i mówili że wyglądam jak naćpana. I nie miałam prawa wtedy iść do łóżka, więc leżałam na ławce albo na podłodze
• była taka terapia o nazwie relaksacja. Powiedzieli, że mi jej odmówią, bo ciągle płaczę

W międzyczasie był neurolog i psychiatra. Dostawałam różne leki, po których czułam się coraz gorzej i miały okropne efekty uboczne (drgawki, straszny ból głowy, przyrost masy ciała, drętwienie rąk, omamy, zaburzenia widzenia). Neurolog powiedział, że to niemożliwe, że tak źle się czuję i że pewnie rzucił mnie chłopak.
W aptece łapali się za głowę – takie leki, w takich dawkach, dla dziecka?!

Nigdy więcej.