Nienawidzę tego jak funkcjonuje moja głowa. Nienawidzę tego, że nie wiem co właściwie sprawia, że jest mi źle i zaczynam płakać. Nienawidzę tego, że potrafię cały dzień mieć w porządku, a na sam koniec dnia mam takiego wyładowanie, że teraz gdy ojciec się na mnie wydarł, że sobie wymyślam problemy i jak tak dalej będzie to on mi będzie kazał wracać do domu i dopiero będę miał zmartwienia, to ja czuję się jak wrak człowieka, głowa mnie boli, ledwo patrzę na oczy i ja mam się historii na jutro uczyć.
A to tylko dlatego, że zadzwoniłem do mamy i powiedziałem, że jest mi źle, chcąc po prostu poczuć, że nie jestem sam w domu, gdzie nie mam się do nikogo zwrócić (dziadkowie nie zrozumieją).

Szczerze mówiąc, kiepsko. Jeszcze rano jako tako, w środku dnia było gorzej bo miałem kartkówkę z fizyki z której mi poszło bardzo, bardzo kiepsko, teraz najgorzej się czuję, szczególnie psychicznie.