-Ej! Uważaj jak jeździsz! – krzyknął jakiś chłopak. Straciłam panowanie nad kierownicą i przewróciłam się razem z moim pomarańczowym rowerem. Chłopak wyciągnął do mnie rękę, mówiąc:
– Przepraszam. Nic ci nie jest?
Podniosłam głowę aby zobaczyć kto do mnie mówi i oniemiałam. Przede mną stał wysoki, brązowowłosy, niebieskooki chłopak.
– Nic mi nie jest. – odpowiedziałam podając mu rękę żebym mogła wstać. Chyba wyglądałam śmiesznie, bo mężczyzna próbował ukryć śmiech, ale nie udawało mu się – Z czego pan się śmieje? – zapytałam lekko poirytowana – No, czemu panu tak do śmiechu? – zapytałam opierając ręce na biodrach.
– Przepraszam, ale wygląda pani prześmiesznie.
Westchnęłam tylko, wyciągnęłam rękę i powiedziałam:
– Monika. Miło mi poznać pana Śmieszka.
– Łukasz – odpowiedział z lekkim uśmiechem podając mi rękę.
***
To był fragment prologu nowej serii na moim koncie. Tytułu na razie nie zdradzę, ale powiem wam, że inspirowałam się piosenką Sylwii Grzeszczak pt. ,,Małe rzeczy” Nwm czy fragment jest ciekawy, zadecydujcie sami.
Pozdrawiam 💓
Z kotami 😺
Cleonika