Wciąż powtarzasz słowo to przeklęte
Te trzy litery tak bardzo raniące
nie mogę spać w nocy, słyszę echo twego głosu
Co szepcze do ucha bezlitośnie: uwu.

Kiedyś tak bardzo dusze radowało
Dawało szczęście, śmiech wywoływało
teraz – jak kamień zalega uwu na mej duszy
czy serca uwuśność twą ktoś kiedyś skruszy?

Dziś, kiedy słyszę jak "uwu" głośno krzyczysz
Mam ochotę uciec i duszę się z goryczy
Bo uwu jak przekleństwo duszę moją trawi
Coraz głośniejsze "uwu" – nic już jej nie zbawi.

Zaprzestań tej walki, mej wiecznej udręki
Skróć swoim milczeniem me uwuśne męki
Albowiem to słowo, jest dla mnie skończone
Wolałabym już Marikę wziąć sobie za żonę.

Gdzie sens w tym szaleństwie, dwa u i jedno wu
UwU! – pali me oczy swym wiecznym bezsensem
Więc proszę, weź chociaż małą cząstkę mego bólu
Co życie mi niszczy jak to słowo: uwu.