Co powiecie na takie zakończenie SRC?: Stała na krawędzi budynku w T-pozie, patrząc w dół. N próbował do niej dotrzeć od góry, a Orion biegł tam po schodach. Stawiała Krok!
– Stój!, Julija! – Krzyczeli gdzieś z oddali
Lecz ona nie chciała już brać udziału w tym teatrze marionetek. Chciała mieć skrzydła, chciała latać. Nie chciała udawać, że się śmieje, chciała z tamdąd uciec! Zniknąć! N próbował ją zatrzymać:
– Stój! Nie zostawiaj mnie! Ja nie chcę, abyś odchodziła! Kocham cię i cię potrzebuję, czy ty tego nie rozumiesz?!
Grzegorz stojący na dole też wbiegł po schodach, a Emilia dzwoniła po pomoc.
– Życie ci nie miłe?!- Krzyknął- Co ty robisz?!
– Siostro! Stój! Przepraszam za to, że jestem tak fatalnym bratem…
Ale ona pochłonięta płaczem ich nie słyszała. Nie słyszała miłości ich wszystkich… całego Sattle'n'back. Już jedną nogą była na drugim świecie i zrobiła to. N był za wolny, żeby ją złapać, Orion i Grzegorz zeszli na dół. Zi robił co mógł by ją ożywić, Emilia oczekiwała pomocy, Adriana nie było, po prostu go gdzieś wywołało, a N rozpaczał. Jak wszyscy. Ale wiedzieli, że oddycha, że może jeszcze będzie żyć…