Ogólnie sporo osób zazdrości mi życia myśląc, że jest takie łatwe. Problemy w rodzinie i udawanie kogoś kim się nie jest, super sprawa! A bullying i odrzucenie przez rówieśników jest takie zabawne! Codziennie zakładam maskę, by nikogo nie zranić moimi uczuciami. Śmieję się, pomimo tego, że chcę płakać. Komentarze typu "Hey N, weź się uśmiechnij" gdy tylko mam szansę to zrobić nie pomagają! Dzieciaki z mojej klasy traktują mnie jak najgoraszego śmiecia… moja rodzina, kłóci się, ale to akurat pikuś. Te same dzieciaki nawet pod pięknymi słowami życzyły mi śmierci. Piszę niepokojące rzeczy, które czytają pedagodzy, ale żadne z nich nie jest w stanie zauważyć mojego wołania o pomoc. "Wiersz o chęci latania? To pewnie coś dosłownego, a nie metafora do samobójstwa" "Bohaterka o jej imieniu popełnia próbę samobójczą? To nic takiego" Wszystko idzie nie tak! Świat się wali! Nawet mój brat, przyjaciel i opiekun prawny na raz przeze mnie płacze, a ja nie chciałam go zranić. Nigdy bym tego nie chciała. Mówienie o samobójstwie "To przecież forma żartu" Czuję się ignorowana. Ludzie po prostu zwalają wszystko na bunt nastolatka i zespół aspergera, ale to nie jest to! Dlatego ja już chcę latać!