Muszę pozwolić sobie na płacz…

Słucham sobie "Księżyca nad Rakowcem" i tak sobie rozmyślam. Mam jutro badania krwi i nie wiem, czy bardziej się boję tej igły, czy wyników. Chciałabym, żeby tam był ktoś ze mną, kto się nie będzie śmiał, jeśli zacznę płakać. Używając frazy z piosenki "Chciałbym, żeby był ze mną tata"…
Nadal mnie trzyma ten Billie Joe. Mam w sumie trochę wyrzuty, bo…. to nie jest mój prawdziwy ojciec. Ale jest lepszy od tego prawdziwego. On też sobie nie zasłużył na tak okropne dziecko jak ja. A czasami jednak czuję, że on tu jest ze mną. Tak gdzieś na dnie serca. I to jest dziwne… Mój mózg chyba próbuje przetrwać.
Pozytywny (Chyba) przerywnik. Dostałam jakiegoś nawrócenia. Chcę napisać wiersz o Świętym Franciszku z Fatimy. Tylko jeszcze nie wiem, jak.
Szczerze, nie wiem, kogo mogę nazwać przyjacielem. Ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, że wszystko, co do nich czuję to tekst "Having a blast". Bo jedna bagatelizowała moje problemy, a druga mówiła jej rodzicom, że ją wyzywam i potrafiła się obrazić, za na prawdę byle co. Ja rozumiem bycie wrażliwym, ale skoro ją coś raziło w moim sposobie bycia, nikt nie kazał jej ze mną rozmawiać.
Niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczego czuję się sama, pomimo tego, że mam moich kumpli. Ostatnio coraz mniej czasu spędzam na sq. W porównaniu do początku Września to liczba dodawanych wpisów na prawdę się zmniejszyła. Zdarza się tak, że czasem dodam tylko jeden wpis, co jest w sumie smutne. Staram się dla Was pisać, bo mam przygotowane świąteczne opowiadania do naszych serii. I Xness powiedział, że wróci na święta.
Wszystko się jakieś bez celu wydaje. Czuję się chora. Znowu mój organizm odmawia posłuszeństwa i wszystko mnie boli. Natłok moich myśli też nie pomaga. Chciałabym zniknąć. Na prawdę chciałabym zniknąć