🩸RP🩸
Śniadanie.
Noah z Sherisse weszli do wielkiej altany w której na wielkim stole w samym środku znajdowały się gorące półmiski z jedzeniem. Dookoła roznosiły się przyjemne zapachy, przez które aż ślinka ciekła. Przy bogatym stole szweckim krzątali się głodni obozowicze. Obozowicze, którzy zdawali się jedynymi osobami w okolicy – opiekunów nie było nigdzie widać.
Mimo ładnej pogody i dobrego posiłku nastroje nie dopisywały. Oprócz brzdęku sztućców i pojedyńczych szeptów panowała tam grobowa cisza.

🩸RP🩸
Na pustej jeszcze kilka sekund wcześniej polanie rozległo się kilkanaście rozpaczliwych wdechów. Wdechów, do których miało nigdy nie dojść. Do których nie powinno dojść.
Dwie grupy młodych ludzi stało na przeciw siebie drżąc ze zmęczenia lub przerażenia. Przejmujący ból który kilka sekund wcześniej przyćmiewał im wszystkie inne doznania, teraz stał się tylko tępym echem w głowie. Rany przestały krwawić, a puca i serce zaczynały znów normalnie pracować, jak gdyby nigdy nic. Choć, cóż, może nie do końca. Nikt nie potrafił stwierdzić, z kąd to uczucie, ale każdy miał wrażenie, że coś się zmieniło. I nie chodziło tylko o samą świadomość tego, że się umarło. Każdy wdech zdawał się jakby kradziony, wywalczony.

Światło słoneczne prażyło jasno z wielu kierunków jednocześnie, uniemożliwiając rozejrzenie się po okolicy. Jedynym punktem, na którym można było faktycznie zatrzymać wzrok, była kobieta stojąca pomiędzy obiema grupami. Nie ładna, ale też nie brzydka. Opalona, prawie że brązowa, o wysportowanej sylwetce.

Nieznajoma uniosła nagle dłoń i gwizdnęła w gwizdek zawieszony u jej szyi, by przykuć uwagę zgromadzonych.

– Umarliście – oznajmiła przeczesując palcami długie, białe jak śnieg włosy. Niby każdy już to wiedział, ale i tak wszystkich przeszły ciarki. – Nie trafiliście jednak do zaświatów, jeśli to was zastanawia. Do tego trzeba nie żyć. Tak serio nie żyć. A wy, choć na to nie zasługujecie, możecie jeszcze wrócić z martwych.

Kobieta zamilkła. Choć nikt się choćby nie poruszył, ogólna dezorientacja była wyczuwalna.

– Przed wami najwspanialszy czas w waszym życiu. Lub, tak właściwie, nie-życiu – ciągnęła. – Dni beztroski, rodem z serialu. Jestem Cassidy i będę jednym z waszych opiekunów na obozie, który dzieli was od śmierci. Jeśli tutaj zginiecie, zginiecie naprawdę. Lecz jeśli przeżyjecie… będziecie mogli wrócić do domów. – Uśmiechneła się, przyglądając po kolei wszystkim. – Haczyk? Działacie w parach. Jesteście odpowiedzialni za życie swoje nawzajem i tam gdzie pójdzie jedno, tam pójdzie i drugie. Zrozumiano? Na palcach macie zawiązane dwie wstążeczki: czarną lub białą oraz jakiś kolor. Kolor oznacza wasz domek oraz współlokatora. Jeśli macie białą wstążkę, jesteście po prostu głupi i trafiliście tu przez głupotę. Jeśli czarną… to macie teraz szansę przemyśleć swoją decyzję. Jakieś pytania?