W k o ń c u

Ermmmmm storytajm bo miałam iść na górę ale mi się nie chce.

*ekhem. EEEEKHEEEEEEMMMMMM*

Og to jak byłam małym kasztanem to w młodszych klasach podstawówki chodziłam do świetlicy. I raz chyba na dzień mamy wszystkie dzieci-w tym ja-miały narysować swoją mamę (albo nie nwm moja pamięć jest gorsza niż ta w telefonie Meggy).
Tylko że ja w wieku 9 lat nie umiałam proporcjonalnie narysować człowieka. No chyba normalne cn? No tylko że dla pani ze świetlicy nie było to takie normalne i postanowiła mnie øp|€řđø£|Ć za to, że barki nie wystawały po za szerokość głowy.
Najwidoczniej widziała we mnie potencjał artystyczny (lol) albo po prostu mnie nie lubiła (jak każdy inny nauczyciel w podstawówce z resztą).
Co nie zmienia faktu że miałam potem siedzieć i poprawiać to aż w końcu będzie tak, jak jej się to podoba. Rysunki innych dzieci? No cóż, jakoś inni nie musieli poprawiać swoich rysunków za to że oczy wyglądały jak dwie czarne dziury a włosy jak dolepione z bibuły.
Od tamtego czasu boję się rysować szeroką głowę i wąskie barki.

Tia. Dziękuję za wysłuchanie tej F A S C Y N U J Ą C E J historii :,)